Reisverhaal «Wanaka, West Coast, Tasman1»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 25 Februari 2015 - Laatste Aanpassing 25 Februari 2015

Maandag 16 februari

Nadeel van dergelijke camping is dat je al om 10 u moet uitchecken, een snel ontbijt dus en wij weer verder. We zouden even ‘stationneren’ aan het lokaal stadspark. Hier kon Joppe zijn les krijgen en Leonie contact leggen met een driejarige Kiwi op het speelpleintje. Nadat ons Wendy haar kuur kreeg (dump wasten en water bijvullen) reden we naar de startplek van de ‘Keppler track’. Weer één van die 9 ‘great walks’ in Nieuw Zeeland. We zouden er maar een klein deel van doen, maar wat voor één. De tocht ging dwars door een prachtig bos en stukken ‘wedland’. We passeerden twee ‘swingbridges’ en kwamen finaal uit aan een Godverlaten strand van het Lake Manapouri. We voelden ons hier voor even Robinson Crusoë : wadend aan de boorden van het prachtig meer, dan weer in het bos, dan weer op het strand. De tocht eindigde op een soort scheireiland met een hut waar vermoeide ‘track’ toeristen konden overnachten. Dat deden we niet, maar we genoten met volle teugen van de prachtige omgeving. Daar hoorde uiteraard ook een zwempartij in het helderblauwe meer bij. De terugtocht ging een stuk vlotter dan in het heengaan. Bravo Joppe ! alweer 12 km van je schoenen afgesleten ! We brachten de nacht voor een laatste keer door langs de Milford Road, aan de oevers van dat andere, prachtige meer ‘Lake Anua’.

Dinsdag 17 februari

Met veel heimwee namen we afscheid van deze prachtige streek en gingen op weg richting Queenstown. We wisten dat deze stad toeristisch zou zijn, maar dat het zo erg was, hadden we ook wel niet gedacht. Man, jong, dat was hier precies Blankerberge : een heuse ‘Atlantic Wall’ van appartementen langs het meer. Dan maar snel doorrijden. Wij reden verder richting Glenorchy. We hadden nog géén echt plan voor die avond. Op weg naar dit dorp vielen onze ogen wel op een fantastisch mooi staanplekje voor de nacht, net naast de weg, aan de rand van het meer (mét een expliciet bordje dat je hier mocht freedom kamperen). We reden eerst nog door naar het dorp, wat bij nader inzien niet zoveel inhield, en keerden dan terug naar ons plekje. Wendy was nog maar net op haar effen, of Joppe en Leonie sprongen er al uit om de plek te verkennen. Ze vonden al snel een ‘kampje’ en een kleine dam aan de oever van het meer. We maakten zelfs een klein kampvuurtje, dat vonden ze écht geweldig ! Die avond bleef de warmte nog lekker lang hangen op deze plek, zodat we – nadat de kindjes in bed waren – nog wat rustig konden genieten van de ondergaande zon.

Woensdag 18 februari

Die dag zouden we verder doorrijden naar Arrowtown, een soort ‘far west achtig’ dorpje, niet ver van Queenstown. Ook hier was het toeristisch, maar het was écht wel op een kleinere schaal en het bleef zeer aangenaam. Het weer stond dezer dagen duidelijk aan onze kant, het was zelfs bijwijlen bakken in de zon. We hadden vernomen dat dit wel een leuke plek was om te fietsen, wij dus op zoek naar een fietsverhuurpunt. Dat bleek géén evidentie, fietsen huren was gewoon belachelijk duur ! Ze vroegen eerst méér dan 90 NZD voor een halve dag (het was toen al half drie in de namiddag) en je moest de fietsen inleveren voor 5u. Toen de bazin echter de teleurstelling in de ogen van Joppe zag én vernam dat we drie maanden reisden en dus een beetje op onze centjes moesten passen, draaide ze bij. We mochten drie fietsen hebben voor 80 NZD, en dit zolang we maar wilden (die dag natuurlijk). Ja man, dat was leuk ! Leonie op de aanleunfiets en Joppe op een échte grote fiets (voor de eerste maal!!!!). Het werd een easy tochtje langs de Arrow river, maar wel ontzettend mooi. En wij waren zo fier op onze Joppe !!!! We reden over verschillende ‘swingbridges’ en eindigden aan een mooie picknickplaats aan de rivier. Het water was alweer té verleidelijk, zodat we met z’n allen het water indoken !!!! Na de terugtocht vervolgden we onze weg richting Wanaka. We kozen voor een ‘short cut’, over een toch vrij pittige bergpas (de hoogste van Nieuw Zeeland). Nadat Wendy het beste van zichzelf gegeven had (en dat voor zo’n oude dame) belanden we finaal in Wanaka. We reden nog even door langs het meer en stationneerden ons moe maar voldaan aan een camping in Glendhu Bay.

Donderdag 19 februari

Die camping was toch wel wat speciaal. Het leek wel vergane glorie uit de jaren 1960. Ze werd gerund door een oude, karige en supervriendelijke dame. Het sanitair was al bijna retro. Wat vooral erg leuk was, was het feit dat je gewoon je plekje kon kiezen op deze reusachtige campingvlakte. We kozen telkens een mooi plekje aan het meer. Na het gebruikelijk ochtendritueel reden we even terug naar Wanaka. Ons Wendy moest even naar de garage voor een nieuwe ruitenwisser. Nadien zouden we een bezoek brengen aan dé attractie van het dorp : Puzzling World. Eén of andere zonderling had hier midden jaren 1970 het idee om een gigantisch doolhof aan te leggen (nog steeds het grootste ter wereld). In het gebouw zelf was er dan plek voor allerlei zalen met speciale effecten en bizarre figuren. Weird !!! Maar wel erg leuk !!!!!! S avonds keerden we terug naar de camping. Het meer was alweer té aantrekkelijk en wij met z’n allen het water in. Zalig !!!! zwemmen in het meest heldere water dat je je maar kan voorstellen en dat in een decor van schrale en halfbesneeuwde bergtoppen !!!!We mochten zelfs gebruik maken van een klein bootje van de camping, Joppe en Leonie vonden het heerlijk om zo rondgevaren te worden op het water. Eénmaal op het droge speelden ze nog tot laat op de avond (het werd al schemerdonker) in hun kamp op een ‘schiereilandje’. Wat een zalige plek !!!!

Vrijdag 20 februari

De camping lag op weg naar het uiteindelijke doel van onze uitstap naar Wanaka : de tocht naar de Rob Roy gletsjer. De Vlaming die we tegen gekomen waren aan het meer van juf Marian (Ewoud) had ons gezegd dat we deze tocht zeker moesten doen. Hij bleek trouwens ook erg geschikt om met kinderen te doen (ca. 4 uur stappen). Enige nadeel was wel dat het beginpunt 30 km verderop lag en enkel te bereiken was via een ‘gravel road’. De garagist die we gisteren hadden ontmoet, verzekerde er ons echter van dat dat voor Wendy géén probleem zou vormen, als we het maar rustig aan deden (dat betekent dus ‘tsjokken’ tegen 20 per uur). En inderdaad, het duurde wel een hele tijd, maar het lukte. Zelfs de kleine beekjes die we moesten passeren onderweg, bleken géén probleem te zijn. Het rare was dat wij de hele tijd dachten dat deze tocht omwille van de lange tocht ernaar toe, dan wel niet echt populair zou zijn. Niets was minder waar, na 30 km gravel road zagen we een toch wel fameuze parking. Wij dus op trek. Het pad ging langzaam naar boven en eindigde met een prachtig zicht op de Rob Roy Glacier. Je word bij het zien van dergelijke natuurpracht toch ook altijd even triest als je dan bedenkt dat onze kinderen in de toekomst hier wellicht niet meer van kunnen genieten. De aftakeling van de gletsjers gaat immers ook aan de onderzijde van de aardbol ontzettend snel. Op een paar jaar tijd krimpt dit ijsmonster alweer enkele meters. Maar goed, we genoten nog met volle teugen van het prachtig uitzicht. Eenmaal terug bij de auto, keerden we terug naar Wanaka en reden dan meteen door naar een DOC camping aan de noordzijde van het meer.

Zaterdag 21 februari

Bij dageraad bleek deze DOC site niets bijzonder te zijn. De camping was dan ook voor veel toeristen een doorgangsplek naar de West Coast. We kraamden dan ook snel op en reden verder naar de kust. En toen begon de grote leegte. Er was hier gewoon niets, kilometers lang alleen maar ondoordringbare wouden. Dan plots een kleine ‘township’ Haast, die bestond letterlijk uit een tiental huizen en een superette waar ze eigenlijk niet veel hadden. Omdat onze voorraad serieus geslonken was reden we nog enkele kilometers verder, naar het volgende dorp, waar ze – zo vertelden ze ons – een big ‘general store’ hadden. Deze winkel had inderdaad al het nodige om een maaltijd te bereiden, maar daar bleef het dan ook bij. Nadien vervolgden we onze weg langs de ‘Glacier Highway’. We stopten nog even voor een korte wandeling naar een heel mooie baai. Nu ja, de baai was prachtig, maar de muggen daar (‘sandflies’) vielen je in zulke getalen aan dat je letterlijk maar enkele minuten van deze natuurpracht kon genieten. We reden dan maar door naar het einddoel van die dag : Fox Glacier. We passeerden het naar de gletsjer genoemde dorpje en stationneerden ons op een freedom campsite, even buiten het dorp. Intussen was de regen ook al weer present, dat beloofde voor morgen !

Zondag 22 februari

‘Poepoe, ik zie een gletsjer !!!!’ Met deze fantastische one-liner van Joppe werden we die dag uit ons bed gehaald. Joppe had vanuit zijn kamertje een prachtig zicht op de gletsjer. De hemel was weer helemaal opgeklaard en vanuit de vallei zag je de gletsjer en de achterliggende Mount Cook in al hun glorie. We reden even verder naar een ‘view point’, waar we beide natuurelementen nog mooier zagen en ontbeten op de picknicktafels. Dat is dan wat ze noemen : Breakfast with a view ! Na het ontbijt maakten we nog een prachtige wandeling rond het meer ‘Lake Matheson’. In dit rimpelloze meer zag je de reflectie van de Mount Cook. Prachtig om zien !!! Nu kwam het echte werk : de wandeling tot aan de voet van de Fox Glacier. Je kon tot op ca. 200 m van de gletsjer wandelen. Ook hier weer schrijnend om zien dat deze gletsjers zienderogen krimpen. Met foto’s toonde men aan dat de gletsjer zelfs in de korte periode tussen 2008 en nu al significant gekrompen was. Na het gletsjer bezoek reden we door naar Hokitika, een stadje ergens halverwege de west coast. Ook hier weer reden we kilometerslang door het grote niets. Je moet je dat in België eens voorstellen : zo tussen Gent en Maasmechelen maar drie of vier kleine dorpjes met telkens één of twee huizen. Hokitika was op zich wel een leuk, klein stadje. We konddeen onze inkopen doen in onze favourite winkel (New World) en konden op het strand nog genieten van de restanten van een kunstwedstrijd met allerlei zaken die uit het aangespoeld hout waren vervaardigd. We eindigden de dag op een populaire DOC site ten zuiden van de stad.

Maandag 23 februari

Nu begint er vaart te komen in ons programma. We lieten die andere gletsjer voor wat het waard was (Franz Jozef glacier) en vervolgden onze weg door het grote niets van de west Coast. We stopten nog even in‘shanty town’, een nagebouwd goudzoekersstadje uit de 19^de eeuw. De kinderen vonden het geweldig om in de oude stoomtrein te rijden en al die nagebouwde huizen binnen te lopen. Nadien reden we nog door langs de West Coast om een ander, geweldig natuurfenomeen te bezichtigen : rotsen in de vorm van pannekoeken !!! De zee had hier echt wel fraai werk afgeleverd, de rotsen waren sterk geërodeerd door het zeewater en vormden een zeer bizar, maar fantastisch mooi landschap. Na het bezoek aan de Pancake Rocks reden we terug landinwaarts om uiteindelijk op de DOC site van Lyell te belanden.

Dinsdag 24 februari

Vanuit Lyell reden we dan door naar het noordelijk deel van het zuidereiland. S middags maakten we nog een korte stop aan het ‘lake Roturoa’, alweer een prachtig meer met zicht op de bergen, maar helaas ook alweer veel van die ellendige beestjes (Sandflies) die je het leven zuur maakten. Snel opkrassen door en doorrijden naar Motueka. Hier sloegen we onze voorraad in en boekten we twee trips voor de volgende dagen. We logeerden in het dorp waar de boottocht van de volgende dag zou starten. De camping heette – terecht – Old MacDonalds farm : een zeer gezellige familiecamping, temidden het groen. We hadden ons Wendy nog maar net geplaceerd, of onze kindjes hadden al ‘touche’ met wat Joppe de volgende dag zijn ‘Apollo vriendinnetjes’ zou noemen. Naast ons stond immers een Hollands koppel met kindjes die net iets jonger waren dan die van ons. Ideale speelmakkers dus.

Dinsdag 25 februari

Die dag zouden we zeer vroeg opstaan (toch naar onze normen, onze excuses, thuisfront). De wekker ging af om 8u, we namen nog een douche en maakten ons klaar om naar de startplaats van de boottocht te trekken. Het water trekt zich tijdens laag water zodanig ver terug dat men de boot met een tractor ca. 200 m over het strand moet slepen. Wat een gek gezicht : de ‘captain’ van de boot aan het stuur van een tractor. De tocht over water duurde niet zo lang, maar passeerde toch al enkele fraaie baaien én een eiland met jonge zeehondjes. Na ongeveer driekwart uur kwamen we aan in Achorage Bay, een prachtige baai met goudgele stranden. Ja man, dat is echt paradijs hier. De ‘watertaxi’ zette ons af op het strand. Zo konden we nog even genieten van zon, zee en strand voor we aan de grote wandeling (12,4 km, zuidelijk deel van de Abel Tasmantrack, één van de vijf of zes ‘great walks’ van Nieuw Zeeland) begonnen. Wat een heerlijke start ! De wandeling zelf was ook echt prachtig. Het pad vertrok op het strand zelf en ging dan doorheen de achterliggende kustbossen. Joppe en Leonie waren echt in superform. Leonie stapte ongeveer 5 km, Joppe deed het volledige traject (en op het einde zelfs tegen een verschroeiend tempo). Ongeveer halverwege pauseerden we nog even aan een mooie baai voor een deugddoende zwempartij. Man, man, t leven kan slechter ! En wat verschijnt daar aan het eindpunt van het wandelpad : een café met heerlijk ruikende pizza. Die pint en pizza smaakten zeg !!! We waren echt fier op ons gasten, ze hadden dat zo flink gedaan vandaag !!!!!