Reisverhaal «Tasman2»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 01 Maart 2015 - Laatste Aanpassing 01 Maart 2015

Woensdag 26 februari

Die ochtend werden we gewekt door de spelende geluidjes van Joppes ‘Apollo vriendinnetjes’. Joppe en Leonie waren natuurlijk op slag actief (een uurtje vroeger dan normaal, maar goed). We begonnen de dag zoals gewoonlijk met een heerlijk ontbijt. Nadien kon Leonie nog even spelen met haar Hollands vriendinnetje, Joppe kon jammer genoeg niet meedoen, hij moest huiswerk maken. Na zijn huiswerk kon hij echter alsnog aansluiten. Net na de middag verlieten we de leuke camping en reden we richting ‘Golden Bay’. Dergelijke naam klinkt veelbelovend, awel, dat was het ook. De ‘highway’ kronkelde zich een baan over de lokale heuvelkam (Takaka Hills) om uiteindelijk in Takaka zelf te belanden. Het stadje had duidelijk nog wel iets, het was een mix van westernachtige architectuur en een soort ‘hippie’sfeertje. Leuk !!!! Het plan was om die avond al zo dicht mogelijk bij de startplaats van de kayaktocht van morgen te komen. We reden eerst naar de startplaats zelf, zodat we de weg ernaartoe al wisten en besloten op dit heerlijk plekje (Tata Beach) ons gebruikelijk aperitief momentje te doen. Nadien reden we naar de freedom camping (Popanga Boat Club), die zich even terug langs de weg bevond.

Donderdag 27 februari

Die ochtend moesten we erg vroeg opstaan (7u30…. Sorry, dit is erg vroeg voor ons), want de kayaktocht startte al om 8u40. S morgens was er immers minder stroming op het water, zodat het makkelijker was om met de kindjes te varen. We hadden voor de zekerheid een tocht mét gids geboekt, dat leek ons wat veiliger, gezien wezelf nog nooit op zee hadden gekayakt. We namen een boot met twee, Leonie zat bij ons in het midden. Joppe mocht de stoere jongen uithangen en nam plaats vooraan in de boot van de gids. De gids was een jongeman die echt wel zeer veel wist over de streek en de lokale fauna en flora. Hij gaf een zeer deskundige uitleg over alles wat we tegenkwamen op het water. Naast ons gezinnetje nam er nog een Engelsman met zijn twee dochters en een oudere KIWI dame deel aan de excursie. Zalig !! zo lekker dobberen in een bootje en genieten van het prachtige landschap rond ons. We zagen een jonge puppie zeehond en een mega grote ‘schelvis’ van wel erg dichtbij. Na ongeveer twee uren varen namen we een kleine pauze aan een prachtig mooie baai. De gids had er koffie, thee en chocomelk voorzien. De kindjes speelden wat op de rotsen, wij maakten van de gelegenheid gebruik om in het heerlijk warme (22°) water te duiken. Op de terugtocht voeren we nog door een mosselkwekerij en passeerden we nog een onbewoond eilandje, waar zich in de zeventiger jaren blijkbaar een Hollander had schuil gehouden. Dit was trouwens ook de plek waar Abel Tasman in 1640 (net géén) voet aan wal had gezet. De Maori’s wilden hem en zijn schip vanaf de oever welkom heten. Toen de Hollanders ‘hallo’ terugzeiden onder de vorm van een kanonschot, interpreteerden de Maori’s dit echter als een oorlogsverklaring, waardoor de bemanning van het vooruitgeschoven bootje in koelenbloede werd vermoord. De baai draagt dan ook de naam ‘Murderers Bay’. Abel Tasman zou vanaf dat moment nooit meer voet aan wal zetten, maar zijn inspanning om de kusten van Nieuw Zeeland in kaart te brengen, maakten van hem wel een lokale held. Terug aan land, zegden we Tata Beach vaarwel voor even en reden we door richting het noordelijkste punt van het eiland. We stopten nog even aan een erg speciale rotsformatie (The Grove) en vervolgden onze weg naar Cape Farewell. Op deze plek maakten we nog een mooie wandeling. De ‘track’ ging dwars door de weiden van een lokale boerderij en een duinenbos om uiteindelijk aan alweer een prachtige rotskust uit te komen. Deze rotskust vormde het meest noordelijke deel van de westcoast. Het was net hoog tij, we konden wel even op het strand en exploreerden zelfs een kleine grot op het strand. Even later kwamen we een koppel tegen dat een zeehondje van dichtbij aan het bekijken was. Ditmaal géén Duitsers of Hollanders, maar Vlamingen. We hielden een gezellig babbeltje en keerden samen terug naar het beginpunt van de wandeling. Overnachten deden we op de freedom camping, net ten zuiden van het plaatsje Popunga.

Vrijdag 28 februari

Terwijl Joppe zijn dagelijkse huiswerkbeurt kreeg van Caroline, maakten Leonie en ik een wandelinkje naar de zee. Het was wel even lopen, de zee trekt zich in deze streek erg ver terug bij eb en laat heel wat mooie schelpen achter op het strand. Nadien reden we nog door naar Farewell Spit, een smalle landtong aan het uiteinde van het zuidereiland. Ook hier zouden we een wandeling maken. We volgden eerst nog de kustlijn van de Golden Bay en staken dan het ‘schiereiland’ over naar de meer ruige en vooral erg winderige West Coast. Ja man, zo’n zandstorm. Het landschap was overweldigend mooi, het zand hoopte zich op in een prachtig duinenlandschap, maar wat een wind zeg. Gelukkig was er nog een 2 km alweer een afsplitsing om landinwaarts te keren. Na de wandeling besloten we om terug te keren naar het mooie zandstrand waar we gisteren de kayaktocht hadden gedaan (Tata Beach). De kindjes speelden nog wat in het zand, wij konden nog wat zwemmen in de zee. Na de avondmaaltijd keerden we terug naar de freedom camping in de haven van Pohara.

Zaterdag 1 maart

Wat ? is het al maart ? dan begint onze tijd in Nieuw Zeeland al serieus te slinken… Jammer, want het is was hier echt super de moeite. Maar goed, we hadden nog een volle maand voor de boeg, dus géén tijd voor tussentijdse heimwee en off we go. We passeerden nog even langs Motueka voor een aantal overheerlijke koeken uit de German Bakery en vervolgden onze weg naar Nelson. Dit is de grootste stad aan de noordzijde van het eiland. De centrumstraten hadden inderdaad wel wat charme, maar op een zondag was er toch wel weinig animo te bespeuren in deze ‘hippe’ stad. Dan maar onze inkopen doen en doorrijden naar de camping in Cable Bay. Alweer een mooie plek aan een baaitje…..