Reisverhaal «Northland 2»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 18 Maart 2015 - Laatste Aanpassing 18 Maart 2015

Donderdag 12 maart

Heerlijk ontwaken op dit schitterend plekje : zicht op zee en een zonovergoten appartementje !!!! Wat wil een mens nog meer. Nadat Joppe zijn huiswerk had bijgewerkt, reden we naar een plekje aan de Doubtless Bau (Matai Bay) dat de ‘vrouw des huizes’ (Marianne Storme, ja ja, ze heeft inderdaad Nederlandse roots) ons had aangeraden. Wat een prachtige baai ! Mooi ingesloten, met aan de andere zijde van het schiereiland een gelijkaardige baai, maar dan in spiegelbeeld. Dolfijnen hebben we niet gezien, maar we genoten van een heerlijke zwempartij terwijl Joppe en Leonie hun zelfverklaarde burcht op de rotsformatie verdedigden. Nadien reden we door naar Menganui (ook een tip van ‘Stormie’), een klein vissersdorpje met heel wat ‘historische’ (lees ca. 100 jaar oud) gebouwen. We aten een ijsje en maakten er een kleine wandeling. Om terug te rijden namen we de ‘alternatieve route’, langs het dorpje Paria. In dit dorpje zou zich een ‘hippie commune’ hebben gevestigd, en inderdaad, het zag er allemaal ongelooflijk ‘smouty’ en lieflijk uit….

Vrijdag 13 maart

Die dag zouden we (even) terug afzakken in zuidelijke richting, we volgden een prachtige weg landinwaarts en namen dan de car ferry tot Rawene. Na het prachtig gelegen kustdorpje Oponino reden we het ‘Kauri forest’ in. De eerste stop was al meteen raak, na een klein wandelingetje maakten we kennis met de op één na grootste boom ter wereld. Deze 2000 jaar oude Kauri boom was maar liefst 50 m hoog en droeg een omtrek van 14 m. Bij het zien van een dergelijk fenomeen voel je je echt wel klein (letterlijk en figuurlijk). De Moari’s dichtten de boom niet voor niets goddelijke kracht toe (zoon van de aardmoeder en vader en verantwoordelijk voor het scheiden van beiden, zodat het licht dat toetrad in de ‘knuffelruimte’ tussen papa, mama en zoon leven deed ontstaan op aarde). Verderop in het natuurpark maakten we nog kennis met de ‘Four Sisters’, een groep van vier indrukwekkende Kauribomen. Het werd een lange terugtocht naar ons ‘huisje’ in Ahipara, maar het loonde écht wel de moeite.

Zaterdag 14 maart

Die dag zouden we het wat rustiger aan doen. Na het ochtendritueel en de nodige skype sessies, reden we naar de winkel voor de laatste aankopen in de lokale Colruyt (Pak N Save). Na de middag wilden we nog even van het strand en de zee genieten. In de garage van de eigenares vonden we toevallig een kleine surfplank, we namen hem mee naar de zee en konden zo geweldig genieten van de prachtige golfslag die je hier hebt. Golfsurfen lukt helaas nog niet, maar bodyboarden (gewoon blijven liggen op de plank en je laten meeslepen op de golven), dat gaat wel aardig. Geweldig !!!! Na deze surfsessie keerden we terug naar het huisje voor een heerlijk aperitiefje…..

Zondag 15 maart

Helaas, driewerf helaas !!!! Aan alle schone liedjes komt een einde…. We keerden met de wagen terug naar Auckland. De herfst had duidelijk zijn intrede gedaan in Nieuw Zeeland, de ‘staart’ van een Pacifische cycloon zorgde non stop voor een druilerig regendeken. De regen op de ruit deed ons beseffen dat we eigenlijk ongelooflijk veel chance hadden gehad met het weer in Nieuw Zeeland, hooguit drie dagen regen, en dan nog was de regen nooit van die aard dat we onze activiteiten moesten staken (met uitzondering van de trip door Tongariro park…). In Auckland aangekomen, parkeerden we onze wagen in de buurt van Ponsoby Road en slenterden we nog even door de straten. De cirkel was nu volledig rond, twee maanden geleden verkenden we deze straat bij de start van onze ‘journey’….. S avonds volgde het ‘Grote Wachten’… het vliegtuig naar Indonesië vertrok pas om 2 uur s nachts.