Reisverhaal «Fiordland»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 15 Februari 2015 - Laatste Aanpassing 15 Februari 2015

Dinsdag 9 februari

Het meest zuidelijkste punt hadden we gehad, nu terug naar het noorden. Nog even een stop aan een soort ‘Mont Saint Michel’ aan de zuidkust (Monkey Island) en dan noordwaarts. We zoouden die dag rijden tot aan het begin van ‘Fiordland’, een bergachtige streek aan de zuidwestzijde van het zuidereiland. Onderweg zijn we nog gestopt voor een mooie brug van 100 jaar oud (dat is dan echt prehistorie voor de Nieuw Zeelanders). Maar goed, alle appreciatie voor het ingenieurswerk van toen. Na meer dan 100 km asfalt had ons Wendy duidelijk behoefte aan meer. We verlieten dan ook de highway en sloegen een gravel road in. Deze bracht ons naar een schitterende kampeerplek aan de rand van het meer Lake Monowai. Een korte verkenningstocht naar een uitzichtpunt op het meer eindigde in een overheerlijke zwempartij. Zaaaaaaaalig !!!!! Zwemmen in een meer met het helderste water dat je je kan voorstellen (je kan hier echt drinken van dat water, zo zuiver), en dat met uitzicht op de bergen. Fantastisch !!!!!

Woensdag 10 februari

Na de gebruikelijke ochtendsessie speelden de kindjes nog even in het kamp dat ze de dag voordien hadden opgesteld. Echt geweldig om te zien hoe ze hier openbloeien en de natuur ingaan. Je komt nog maar ergens op een plek, en hop, die twee zijn al de auto uit om een kamp te maken of een of ander fantasiespel te spelen…. Nadat we de kindjes eindelijk uit hun kamp konden evacueren, konden we weer verder. We aten onze bokes op aan het meer van Manapouri, waar Joppe alweer het initiatief nam om in het meer te zwemmen. Heerlijk !!!! Nadien reden we door naar Te Anau, hét toeristisch centrum van de streek. We boekten twee trips voor de komende dagen (Milfourd Sounds en de Glowworm Caves, beiden bij Real Journeys), deden inkopen voor de volgende paar dagen en reden het Nationaal Park in. De pracht van het landschap sloeg ons al direct rond de oren, zoooo mooi ! De lokale highway slingerde zich door prachtige dalen en magnifiek mooie, groene bossen. We stopten nog voor een prachtige foto van de weerspiegeling van de bergen in een meer (het waren dan ook niet voor niets ‘mirror lakes’ en deden ons Wendy stoppen in de DOC camping van Cascade Creek.

Donderdag 11 februari

Na het gebruikelijke ochtendgebeuren reden we door naar Miford, het eindpunt van de highway. Hier zouden we ‘inboeken’ op onze nature cruise, dwars door de Milford Souds, een reusachtige inham van de Tasmanzee met torenhoge bergflanken aan beide zijden. Het deed ons wat aan de fjorden in Noorwegen denken, maar dan wel nog indrukwekkender. De 2,5 uur durende tocht gleed langs de hoge bergflanken en eindigde met een grote keerbeweging in de Tasmanzee. Geweldig om te zien hoe de bergen hier letterlijk in de zee zakken…. Op de terugweg zagen we nog een school dolfijnen en doken we met de boot onder een waterval. Dit was voor ons echt een hoogtepunt (zoals er al zoveel geweest zijn….. jonge, jonge, wat is dit een prachtig land!). Na de boottocht stopten we onderweg nog aan een kolkende rivier (The Chasm) en op een pass met een prachtig alpien landschap (net géén sneeuw aangeraakt). Die nacht sliepen we terug in ons basiskamp in Cascade Creek.

Vrijdag 12 februari

Het beloofde een mooie dag te worden, wij dus op pad om een schitterende wandeling te maken. 400 m stijgen over ca. 4 km afstand, dat zou wel moeten lukken voor onze Joppe. En Leonie, die vertoefde liever op de rug van papa. Maar onze Joppe deed dat echt weer goed, het pad ging toch redelijk stijl omhoog, eerst doorheen een bos om dan uiteindelijk boven de boomgrens op een prachtig alpien landschap uit te komen met schitterende uitzichten. Nadien stapten we nog even door één van de stops uit de beruchte ‘Routeburn Track’ (één van de beroemde grote wandelingen van Nieuw Zeeland) (Howden Hut), om dan van hieruit de terugtocht aan te vatten.

Zaterdag 13 februari

Na alweer een nacht in het ‘basiskamp’ te hebben gespendeerd en hier Joppe zijn hoogtestage te geven, keerden we terug naar de plek die we gisteren achtergelaten hadden. Ditmaal zouden we een wandeling maken naar een meer aan de overzijde van de bergketen (Lake Marian). Het werd een pittige klim van ca. 300 m hoogteverschil. Het finaal eindpunt was echter een prachtig meer (het meer van Juf Marian, zong Joppe de hele tijd), wat alweer uitnodigde voor een frisse zwempartij. Geweldig, met je rug op het water drijven en uitkijken op al die prachtige bergtoppen en gletsjers….. Na deze tocht reden we terug naar Te Anau. Na 5 dagen in de wildernis te hebben geleefd, was het tijd voor een échte camping, met douche, keuken én een wasmachine.

Zondag 14 februari

Tijd voor de grote kuis. Met nog drie weken voor de boeg, werd het wel eens tijd voor een grote kuis. Niet alleen de vuile was, maar ook onze lakens en de buik van Wendy moesten eraan geloven. Na de middag deden we nog een uitstap naar de ‘Glowworm Caves’. Na alweer een schitterende boottocht over het meer van Te Anua doken we onder in een grot vol met gloeiwormen. Je waande je écht in een andere wereld…. De wormpjes lichten allemaal hun staartje op en lieten je fantasie de vrije loop… Na deze tocht keerden we terug naar de camping, waar een heerlijk stukje pizza op ons wachtte.