Reisverhaal «Bali : Sanur + Yogyakartha»

My First Trip... | Indonesië | 0 Reacties 24 Maart 2015 - Laatste Aanpassing 24 Maart 2015

Donderdag 19 maart

Na een rustig ochtendritueel doken we alweer het zwembad in. We onderbraken de zwemsessie enkel om even naar de lokale ‘bakery’ te gaan. Rond 16u stond de taxi klaar die ons naar het zuiden van het eiland zou brengen. De chauffeur bleek een spraakwater eerste klas te zijn, hij ratelde heel de autorit door en wist ons heel wat bij te brengen over de lokale zeden en gewoonten. Vooral het verhaal over de verstrengeling van godsdienst en maatschappij was wel erg boeiend. De tijd vloog dan ook voorbij. We stopten eerst aan het strand van Padang Padang. Dat was wél mooi, maar ja, als je die van Nieuw Zeeland gewend bent (ja, ik weet het, dat klinkt hautain en is het ook)…. Nadien reden we door naar het tempelcomplex van Ulluwatu. De tempel is prachtig gelegen, op een klif aan de zuidelijke rand van het eiland. Magnifiek om op deze plek de zon te zien ondergaan. Na zonsondergang konden we nog genieten van een kecak-voorstelling, dit is een soort theater zonder woorden dat (een) verhaal van de prins Ramajana uitbeeldt. De kostuums waren werkelijk prachtig, de zang van het begeleidend mannenkoor paste perfect bij de sfeer. Leuk om te doen !

Vrijdag 20 maart

Die dag vlogen we van Bali naar Java (Yogyakarta). Het vliegtuig had weliswaar 2 uur vertraging, en dat voor een vlucht die op zich maar 50 min. duurt (blijkt een kwalijke gewoonte te zijn van de Indonesische low cost maatschappijen). De zoektocht naar een taxi ging makkelijker dan in Bali, na een uurtje stonden we in ons hotel in het centrum van Yogya. We hadden een kamer geboekt in een hotelletje met zwembad in de ‘backpackersbuurt’. De eigenaar van het hotel was bovendien een Belg, Ludo Wauters (ja, de broer van…). Even verderop in de straat bevond zich het via via café (een plaats waar we de komende dagen niet weg te slaan zouden zijn….), een eetcafé, annex reisbureau, annex winkel, annex bakkerij. In het ‘reisbureau’ boekten we de nodige trips voor de komende dagen. Onze lege reizigersagenda zag er plots weer gevuld uit. In het café ontmoetten we nog een aantal Belgische meiden die toerisme studeerden en stage liepen bij Via Via. Hun doel was om op drie maanden tijd de kinderhoek van het café onder handen te nemen. Wij vonden dat deze op vandaag al wel leuk was ingericht (zoiets hadden we in Nieuw Zeeland nergens gezien, de kinderen vlogen er naar toe en ze zouden hier niet meer weg te slaan zijn waardoor we verplicht waren om hier werkelijk elke dag te gaan eten). Maar goed, de Belgische studenten zagen het wel zitten om de hoek ‘op te leuken’. Na het boeken van de ‘tours’ bleven we dus wat plakken in het café en besloten er dan ook maar onze avondmaaltijd te nuttigen.

Zaterdag 21 maart

Na het ontbijt gaven we Joppe’s huiswerk in de ‘pagode’ aan het zwembad. Na de middag gingen we terug naar het Via Via café, waar onze wandeling doorheen de stadswijk zou starten. Echt maf, eenmaal je weggaat van de drukke verbindingsstraten in het centrum kom je meteen in een rustige dorpsstraat terecht. Hier gaat het dorpsleven zijn gewone, rustige gang. We passeerden enkele gezellige woonstraten en liepen dan een heel eind langs de rivier die de hele stad doorkruist. De bebouwing langs de rivier was duidelijk armoediger dan deze in de rest van de stad. De kleine huisjes beschikten meestal niet over eigen sanitair. Centraal in de wijk stond er een ‘sanitaire blok’ voor hen ter beschikking. Ondanks de vrij armoedige toestand deden de bewoners toch nog hun best om de rivierkant ‘proper’ te houden. Het pad langs de rivier was zowat hun leefruimte en werd dan ook aangekleed met plantjes en vogelkooitjes. Leonie kreeg van de bewoners duidelijk het meeste aandacht, ze wilden allemaal met haar op de foto. Eenmaal terug in de hoofdstraat passeerden we het lokaal filiaal van ‘den Delhaize’ (écht waar ! met het bekend logo en producten ‘365’, dat kon géén toeval zijn!) en wandelden dan naar een Chinese tempel. Hier woonden we nog een lokale ceremonie bij, om dan met de fietstaxi (becak) terug te keren naar ons hotel.

Zondag 22 maart

Die dag zouden we de stad zelf gaan verkennen. We bestelden weer twee fietstaxi’s en begaven ons naar het oude paleis van de Sultan (‘Kraton’). Het gebouw zelf was vrij indrukwekkend, zeker als je weet dat die Sultan op vandaag nog steeds een belangrijke rol vervult in de samenleving. Als gouverneur heeft hij misschien niet veel politieke macht, zijn morele autoriteit staat duidelijk buiten kijf. Net buiten het paleis bezochten we nog een ateliertje waar men ‘poppen’ vervaardigden die gebruikt werden in het lokaal theater. Met een engelengeduld werden de ‘poppen’ uit een soort ‘huid’ gesneden en nadien beschilderd. Na de tour in het paleis konden we nog genieten van een muziek- en dansvoorstelling binnen de paleismuren. Schitterend om zien hoe gracieus die vrouwen dansen ! De bestuurders van de fietstaxi’s pikten ons weer op voor de poorten van het paleis en brachten ons naar het ‘waterpaleis’. Dit paleis was gebouwd rond drie zwemvijvers, bestemd voor de Sultan, zijn (40) vrouwen en kinderen. De vogelmarkt vormde de laatste stop op onze city tour. We hebben nog nooit in ons leven zoveel vogels met hun bijhorende, prachtig versierde kooien, bij elkaar gezien. Vermoeid maar voldaan keerden we terug naar ons hotel voor een namiddagje ‘zwemmen’.

Maandag 23 maart

Na de stad was het tijd voor het omgevend platteland. De via Via Via geregelde tour bracht ons in een paardenkoets naar de dorpen rond de stad. In een klein atelier zagen we hoe ‘kroepoek’ wordt gemaakt. Interessant om zien, maar de voedselinspectie kennen ze hier duidelijk nog niet. De vellen kroepoek werden gewoon op de grond in de zon gelegd om te drogen…. Even verderop kwamen we voorbij een veld waar drie oude vrouwtjes rijst aan het (ver)planten waren. We mochten de vrouwen even helpen. Was dat een opgave zeg, je zakte kniehoog weg in de modder en moest je dan telkens diep bukken om de frele rijstsprietjes te planten. Wat een ervaring ! De kinderen zouden nu wel tweemaal nadenken als ze nog eens rijst zouden weggooien. Verderop in één van de dorpen (de dorpen kennen géén echte geografische afbakening, het loopt allemaal in elkaar over, ruimtelijke ordening kennen ze hier duidelijk niet) stopten we aan een plaats waar ze ‘adobe’ aan het maken waren. Nadat de gronden voor de rijst uitgeput waren, werd een deel van de bovenste laag afgeschraapt. De vrijgekomen grond werd dan gebruik om stenen (adobe) te maken. Ook dit mochten we zelf eens ervaren. We mochten de modder kneden en in een mal steken. Na het afschrapen van de bovenlaag konden we ons eigen ‘insigne’ achterlaten in de stenen. Wie weet komt één of andere Indonesiër binnenkort zulk een gekke, Belgische naam tegen in zijn huis…. De stenen werden nadien in de zon te drogen gelegd. Enkele dagen later zouden ze dan worden verzameld in een lokale stookplaats om ze vervolgens te ‘verbranden’. Laatste stop was een klein huisatelier waar men ‘tempeh’ maakte (de vegetariërs onder ons zullen dit wellicht wel kennen). De sojabonen werden eerst te week gelegd in een schaal met gist. Nadien werden ze dan (letterlijk) verpakt in krantenpapier om enkele dagen te rusten. Ook op deze plek mochten we even meehelpen. Hierna bracht de koets ons terug naar het Via Via café. Na een klein namiddagje zwemmen besloten we nog even naar de ‘winkelstraat’ te gaan in het centrum (Jalan Malioboro). Wat een drukte zeg ! Je hebt hier echt wel alle keuze : spotgoedkope t shirts uit een kraampje of iets degelijkere kleren in wat luxueuzere shops. We kozen voor de laatste en kochten een hemdje en twee broeken aan prijzen waar je in België zelfs in de solden alleen maar van kunt dromen.

Dinsdag 24 maart

S morgens pikte een chauffeur ons op om naar Borobudur te rijden. Borobudur, Unesco werelderfgoed én één van de zeven wereldwonderen. Het was écht een indrukwekkend zicht ! Het Boeddistisch bouwwerk dateert blijkbaar al uit de 9^de eeuw maar heeft maar heel even gefunctioneerd voor het dan voor eeuwen de ‘vergetelheid’ is geraakt. Het verhaal gaat de ronde dat de streek net na het voltooien van het reusachtig gebouw compleet verlaten werd ten gevolge van een aardbeving. Begin 19^de eeuw werd de site dan herontdekt door Nederlandse archeologen. Stilaan raakte de site dan herbouwd in zijn oude glorie. Het gebouw is terrasvormig opgebouwd en bestaat grosso modo uit twee delen. De onderste regionen tonen het verhaal van Boeddha in gigangisch veel ‘bas reliëfs’. Het bovenste deel bevat de ‘stoupa’s’ met de Boeddha beelden, die het complex zo kenmerken. Prachtig om zien en een heel deskundige uitleg gekregen van een gids, maar het was helaas wel behoorlijk heet, daarboven op de berg. Na ons bezoek keerden we per taxi terug naar het hotel. Terugin de stad braken de hemelsluizen op, een welgekomen afwisseling na de hitte van Borobudur. De rest van de dag beperkten we ons tot wat luieren in het Via Via café (mét kinderhoek) en een kleine zwempartij.