Reisverhaal «Amed, Munduk, Pemuteran»

My First Trip... | Indonesië | 0 Reacties 10 April 2015 - Laatste Aanpassing 10 April 2015

Vrijdag 3 april

Die dag zouden we het wat rustiger aan doen. Lekker lang uitslapen. Ontbijt was niet veel soeps in dit hotel, maar goed. Joppe maakte zijn huiswerk, ik nam rustig de tijd om het reisdagboek aan te vullen. Rond 2 uur in de namiddag vertrokken we met de brommertjes, op zoek naar een ‘bakery’ in Amed. Om één of andere bizarre reden begon de bakkerij pas te bakken om 4 uur in de namiddag, géén croissantjes of chocolade koeken dus. Dan maar doorrijden naar het volgende ‘gehucht’ van Amed. Hier vonden we een leuk adresje waar we een pizza verorberden. Nadien keerden we terug naar de plek waar we de dag voordien al even hadden gesnorkeld. We huurden een strandbed en zetten ons op ons luie gat. Het mocht ook wel een keer. We gingen nog even snorkelden en lazen nadien op onze tolino terwijl de kindjes in het zand speelden. S avonds gingen we weer eten in het sjiek restaurant aan de overzijde van de straat.

Zaterdag 4 april

Na het gebruikelijk ochtendritueel reden we naar ons heerlijk adresje van gisterenmiddag. We aten een ‘wrap’ en starten nadien onze sightseeing tour. We reden met de brommer de prachtige route langs de kust af richting Amlapura. De weg slingerde langs de rotsige kust en passeerde tal van idyllische baaitjes en kleine dorpjes. Halverwege kreeg de brommer van Caro ‘platten tupe’. Een jongen snelde ons meteen ter hulp en stelde voor de brommer tot aan iets verder gelegen garage te rijden. In deze garage wisten ze meteen van aanpakken, na een half uurtje was de klus geklaard. Uiteraard wilde men ons meteen weer een ‘international price’ aansmeren (100.000 Rp), gelukkig was één van de oudere medewerkers (waarschijnlijk de ‘baas’ van de garage) zo eerlijk om een toch iets meer genuanceerde prijs te vragen (70.000 Rp). Met een nieuwe band keerden we terug op onze weg en stopten nog voor een korte snorkelsessie aan het wrak van een Japans schip dat hier vlak voor de kust was gezonken. Het wrak lag maar enkele meters diep, je moest echt géén duikuitrusting hebben om het te zien. Het schip was gezonken tijdens de tweede wereldoorlog. In tussentijd hadden héél wat koralen zich meester gemaakt van het wraak, en met de koralen kwamen ook de prachtige, kleurrijke viskolonies. Het werd al donker toen we het water uitkwamen. We keerden terug naar ons hotel en namen een aperitiefje op ons terras. Toevallig besloot de volle maan zich die avond voor ons te verstoppen, de maansverduistering zette zich in rond 6 uur en bereikte zijn climax rond 7 uur : een volledige verduistering. Door de rode gloed aan de rand van de maan leek het alsof hij aan het bloeden was (de Balinezen noemden dit gebeuren ‘Bloody Moon’). Na het maanspektakel gingen we eten in het ‘sjiek’ restaurant aan de overzijde van de straat.

Zondag 5 april

Na het gebruikelijk ochtendritueel stond alweer een taxi ons op te wachten om ons naar de volgende stop te brengen : Munduk. Ditmaal géén strandhotel, maar een hotel midden de rijstvelden. Bij aankomst werden we meteen getrakteerd op een ‘afternoon tea’ mét bijhorende ‘bakbanaan’. Wat een ontvangst ! Het was een lokaal gerund hotel dat tot voor enkele maanden niet écht een goede reputatie had. De eigenaar stelde dan een manager aan die wel wat ervaring had in de duurdere hotelsector. Hij smukte de kamers verder op en trok een enorm enthousiast team van mensen aan om de gasten te ontvangen. We voelden ons hier meteen thuis. We hadden een zelfs een eigen, twee verdiepingen tellende villa. De kindjes sliepen beneden, waar ook de badkamer was. Wij sliepen boven en hadden hier ook een eigen terras, met uitzicht op de rijstvelden. In dit aangename oord spendeerden we de rest van de dag. S avonds maakten we er kennis met een Nederlands koppel die een kindje hadden van 2,5 jaar. Het meisje noemde ‘Fille’ en was een ideaal speelmaatje voor Leonie. Tijdens het avondeten crosten ze samen door het restaurant. Joppe mocht spelen op de ‘gamelan’ (een ‘tokkelinstrument’ uit bamboe), terwijl Leonie en Fille de dans verzorgden.

Maandag 6 april

De wandeling van die dag startte vanuit het hotel. We liepen door de prachtige rijstvelden in de omgeving van het hotel en bezochten een lokale koffiemakerij. In de loop van de voormiddag begon het weer te veranderen. Donkere wolken pakten zich samen en al gauw volgde de ene stortvloed na de andere. We konden eerst schuilen bij een vriend van de gids die ons fier zijn zelfgebouwde huis toonde. Zijn vrouw bood ons koffie aan. Na de koffieklets klaarde de hemel even op, zodat we weer verder konden. In het dorp begon het echter alweer te regenen. We schuilden in een lokale eettent (warung), waar men ons kipsaté aanbood. We riskeerden het echter niet om hiervan te proeven, je weet nooit hoelang de stokjes al op het vuur stonden. Beetje ambetant, maar goed, toch liever géén miserie in de buik. Na een kwartiertje zag de hemel er toch weer wat beter uit. We wandelden weer verder, naar een lokale waterval. De tocht naar deze waterval passeerde al een stukje ‘jungle’ en een aantal prachtige rijstterrassen. De waterval zelf was best wel indrukwekkend, vooral in combinatie met de omgevende, dichte jungle. Na ons bezoek aan de waterval begon het pas écht te stortregenen. We arriveerden druipnat in ons hotel. De rest van de dag zouden we in het hotel blijven. Met de regen kwam ook de koelte. We hadden het soms zelfs een beetje frisjes….. In het restaurant kwamen Joppe en Leonie hun vriendinnetje van de dag voordien terug tegen. De kindjes speelden wat samen terwijl de papa’s en mama’s een gezellig praatje sloegen. Het koppel woonde tijdelijk in Jakartha en waren nu even op vakantie op het naburige eiland.

Dinsdag 7 april

Die dag hadden we een auto met chauffeur ingehuurd om ons naar de ‘meren’ te brengen. Net uit het hotel ging de weg steil bergop tot een hoogte van ca. 1200 m. Op deze hoogte was het heerlijk fris ! We bezochten eerst het ‘lake Bratan’ en het tempelcomplex dat zich langs en deels in dit meer bevond. Nadien reden we naar het ‘lake Tamblingan’ voor een lokale trekking. Na het inhuren van de obligate gids trokken we de jungle in. Heerlijk om weer in de volle natuur te zitten !!!! De vele lianen vormden het ideale speelterrein voor de kinderen én de ouders (Tarzan !!!). We zagen ook een aantal prachtige, zeer oude bomen. Het pad voerde ons naar de overzijde van het meer. Van hieraf voerden we met de kano terug naar de beginplaats. De kano’s waren volledig uit hout vervaardigd. Na een korte eetpauze bracht de ‘driver’ ons terug naar het hotel. De vele regen maakte het toch wel een beetje frisjes (dat is dan zo’n 22°)….Gelukkig was er s avond een ‘arak attack’ om ons op te warmen. Onze gids van de wandeltocht door het dorp (tevens ook de garcon in het restaurant) had gisteren beloofd voor ons ‘Arak Attack’ te bereiden, een lokale cocktail, gemaakt van rijstalcohol, limoen en honing. We kregen een grote kan voorgeschoteld die we zelf nooit zouden opkrijgen. We nodigden de gids dan ook uit om eentje mee te drinken. Met de gids kwamen ook de kok én de manager aan onze tafel zitten om mee te aperitieven : een onvergetelijk moment !!! Echt leuk om ons verblijf in dit hotelletje in schoonheid af te sluiten. Dit hotel was echt een pareltje : de accommodatie is niet supernieuw, maar wel mooi vormgegeven met propere én zeer ruime kamers. Het personeel is super vriendelijk en oprecht enthousiast.

Woensdag 8 april

Tijd voor de grote toets wiskunde. Joppe nam er zijn tijd voor maar haalde uiteindelijk toch zijn punten. Met spijt in het hart zouden we die dag afscheid nemen van het hotelletje. Een taxi bracht ons naar de voorlaatste halte van deze reis : Pemuteran. Terug naar de kust, en dus ook terug naar de zengende hitte. Het hotel lag in het dorpje zelf en werd uitgebaat door een Fransman. Dat bleek ook duidelijk uit de architectuur (én aan zijn nogal paternalistische houding ten aanzien van zijn onderdanen, eh, ik bedoel zijn personeel). Maar goed, het was wél fijn om in super propere kamers te zitten en het restaurant was ook wel de moeite waard. De rest van de dag genoten we nog van het hotelzwembad.

Donderdag 9 april

Tijd voor een volgende excursie. Ditmaal moesten we vroeg uit de veren (7 uur opstaan). We zouden gaan snorkelen aan het eiland Mengjanan, zo’n half uurtje rijden te westen van Pemuteran. Het busje bracht ons bij een klein haventje, dat meteen ook de uitvalsbasis vormde voor de exploratie van het nationaal park waarvan het eiland deel uit maakte. We vaarden met een klein bootje naar het eiland dat voor de kust lag. Wat een uitzicht !! In de verte zag je al de vulkanen van Java, dichterbij begrensde een rotsige kust het gladde watervlak (écht géén golven hier, ideaal dus om te snorkelen). In een eerste sessie snorkelden we in de omgeving van de aanlegsteiger. De onderwaterwereld toonde zich hier in al zijn pracht en praal : veelkleurige visjes, prachtige koralen. Na de lunch volgde nog een tweede sessie, even verderop langs het eiland. Na het snorkelden keerden we terug naar ons hotel. We genoten nog van het zwembad.

Vrijdag 10 april

Die ochtend moesten we alweer vroeg opstaan. We zouden in de voormiddag een korte wandeling maken in het Nationaal Park Barat. Een Frans koppel ging met ons mee. De wandeling startte aan de mangroves langs de kust. We zagen hoe de bomen uit het mangrovebos over een zeer uitgebreid wortelstelsel beschikken, zodat ze toch aan de nodige voeding geraken in het zoutwater. Op de grond was het een gewemel van jewelste : kleine krabjes baanden zich een weg naar het water en namen hun schelphuisje mee. De gids was zeer deskundig en wees ons op vele diertjes die we zagen. Zo konden we bijvoorbeeld een vrij zeldzame Kingfisher, eekhoorntjes én een Blauwe Schorpioen spotten. Nadien ging de tocht verder in het dichte woud aan de overzijde van de weg. Net als tijdens ons vorige jungletocht passeerden we ook nu weer een aantal prachtige bomen. De vele lianen verstrengelden zich tot echte touwen. Eén slingerbeweging en je waande je een échte Tarzan. Na de tocht keerden we terug naar ons hotel om nog een douche te nemen en uit te checken. De taxi wachtte ons nadien op en bracht ons naar Ubud. Het werd een lange rit, 4 uur, langs kronkelige en vaak slecht onderhouden wegen. We hadden gevraagd een tussenstop te maken aan de rijstvelden van Jetaluwih. Deze rijstvelden zijn immer niet voor niets beschermd door Unesco. Het zijn écht prachtexemplaren, je kijkt bijna naar een kunstwerk, zooo mooi ! Tegen de avond kwamen we terug in Ubud aan. We hadden een ‘villa met twee slaapkamers én privé zwembad’ geboekt via booking.com. Een super-deal : 50 ipv 100 euro per nacht. We merken echter algauw waarom ze deze korting gaven : het complex was nog niet af, ze waren nog volop aan het bouwen. De villa zelf was wél prima in orde, de kindjes hadden beneden hun eigen slaap- en badkamer en wij sliepen op de bovenverdieping. De villa had zelfs zijn eigen keuken ! Het zwembad bevond zich tussen twee kamerwoningen die men aan het bouwen was. Grappig om te zwemmen en volop vakantie te houden tussen de werkmensen. Het leek allemaal een beetje raar, maar goed, het hotel was wél ideaal gelegen : in alle rust, met een prachtig uitzicht op de rijstvelden en toch vlak bij de cafeetjes en restaurantjes van Ubud.