Reisverhaal «Tasmanië2»

Argentinië - Australië 2018 | Australië | 0 Reacties 24 Maart 2018 - Laatste Aanpassing 24 Maart 2018

Vrijdag 16 maart

Heerlijk! Uit een warm nest kruipen en dan het koude meer inspringen. De buurman – visser keek ons vol verwondering toe en stak terstond ook zijn eigen hoofd in het koude water. Het was koud, maar het deed ongelooflijk veel deugd. Snel ontbijten en dan les geven. De nodige reken- en schrijfoefeningen later, startten we de wagen en vervolgden we onze weg in zuidelijke richting. Eenmaal beneden, werd het gauw al wat warmer. We stopten voor lunch op een leuke plek met uitzicht over de vallei. Het was nu wel al duidelijk dat we de wildernis weer even achter ons hadden, de huizen lagen niet zo ver meer uit elkaar en de dichte bossen hadden plaats gemaakt voor open weiden. Volgende stop was een bioboerderij waar ze heerlijk ijs hadden. Doel van de dag was Mount Field National Park. Het leuke aan dit park was dat er naast de ingang een leuke camping was. Wij reserveerden ons plekje en deden toen de ‘toeristenwandeling’ naar de watervallen. En ja, die van Iguazu zijn hoger en breder, maar deze waren toch ook wel heel erg mooi ! Na de wandeling installeerden we ons op de camping. De kinderen verkenden de lokale rivier en wij konden rustig aperitieven en kletsen met de buren (toffe Aussies trouwens: een oma van 70 met haar dochter en kleinzoon. Je ziet dat hier wel meer : mensen die voor het weekend de natuur intrekken met hun tent. De – zeer betaalbare – campgrounds in de nationale parken zijn dan ideaal natuurlijk. De familie waarmee we aan de praat raakten, had wel een leuk verhaal. Kranige oma overigens, ze woonde aan een zeer befaamd surfstrand en surfte zelf nog regelmatig in zee….). Eenmaal het donker werd, deden we nog een ‘lichtjestocht’ met de kinderen. We namen opnieuw het ‘toeristenpad’ naar de watervallen, maar net voorbij de watervallen doofden we de ‘lichtjes’ om ‘gloeiwormen’ te kunnen zien in de rand van de weg. Echt chique om zien, eenmaal je ogen gewend waren aan de duisternis zag je overal kleine stipjes verschijnen.

Zaterdag 17 maart

Na het ontbijt zakten we af naar Hobart, de hoofdstad én tevens grootste stad (1/3 van alle inwoners van Tasmanië – dat zijn er 500.000 – woont in Hobart) van het eiland. Met wat geluk belanden we meteen op een goede plek om onze camper achter te laten. We verkenden eerst de havenkant. Oude havengebouwen waren er omgebouwd tot woningen, winkels en chique restaurants. Nadien kwamen we terecht op de Salamanca markt. Je vindt er niet enkel de traditionele eet-, fruit- en groentenkramen maar ook lokale ambachtslui die hun waren komen verkopen. Het was overigens een mooie, warme dag (28°), en dus veel volk op straat. Nadien deden we nog een kleine toer door de stad. Het oudste gebouw dateert van begin 19^e eeuw, maar de meeste andere, ‘historische’ gebouwen dateren uit eind 19^de – begin 20^e eeuw. We wandelden nog door een kleine stadswijk met leuk geschilderde huisjes, koffiebars en kleine restaurants. ’s Avonds reden we nog door naar het huis van Uta, de vriendin van een collega van Raf. Zij woont in de ‘suburb’ van Hobart, op enkele km van het centrum, maar wél aan de rand van een zeer groot bos én met zicht op de bergen. Uta is als Duitse een tijd gelegen geëmigreerd naar Tasmanië en werkt er nu als architecte. Zij heeft twee kinderen zo rond de leeftijd van Joppe. Joppe en Leonie vonden het geweldig om nog eens met de lego te kunnen spelen ! En wij genoten van een heerlijk glas Tasmaanse wijn op het terras.

Zondag 18 maart

We ontbeten nog gezellig samen en zetten dan onze tocht in zuidelijke richting verder. Het werd wel wat rijden. Het weer was helaas gekanteld, de 28° van gisteren had plaats geruimd voor een zeer wisselvallige 20°. We stopten even om te zwemmen in een openluchtzwembad waarvan het water werd verwarmd door een thermale bron en reden dan door naar het nationaal park in het uiterste zuiden van het eiland. De (gratis) camping lag effectief aan het einde van de berijdbare weg. ‘The most southern road of Australia’, stond er geafficheerd langs de weg. Aan het einde van het pad stond een walvis afgebeeld, ter herinnering aan de walvisvangst die aan deze plek zijn geschiedenis heeft gegeven.

Maandag 19 maart

Na het gebruikelijke ochtendritueel startten we onze wandeling naar het uiterste, zuidelijke punt van het eiland. Het werd (alweer) een heroïsche tocht. De weergoden waren ons niet zo goed gezind, wind en regen sloegen ons af en toe rond de oren, maar wat een uitzicht ! Het pad slingerde door woeste bossen en open stukken. Wildernis alom. Buiten het smalle pad géén spoor van menselijke interventie te bespeuren. De tocht werd uiteindelijk beloond met een schitterend uitzicht over South Cape Bay. De woeste zee beukte voortdurend in op de rotsige kust. Wat een spektakel! Na Bahia Lapataia in Ushuaïa was dit onze twee, meest zuidelijke plek. Tussen deze plek en Antarctica ligt er niets ! Je zit hier dichter bij Antarctica dan bij Cairns (dat ongeveer 3000 km Noordwaarts op het Australische vasteland ligt). Na de lange terugweg zetten we ons opnieuw op het plekje van de dag voordien.

Dinsdag 20 maart

Met de regen op de ruit en de radio op de ‘eighties’ zender ‘Hobart Triple J’zetten we koers naar… juist ja HOBART. We volgden de ‘scenic road’ langs de Huonvalley en kruisten de stad (concept ringweg is hier nog niet uitgevonden). Na een lange rit bereikten we uiteindelijk het natuurgebied van ‘Fortesque Bay’ op Tasman Island, een schiereiland van een eiland (Tasmanië) bij een ander eiland (Australië). We zetten Ozzy op zijn positie en maakten de tent voor de kinderen klaar, net voor het donker werd.

Woensdag 21 maart

Een gevulde dag. Na het ontbijt brachten we een bezoek aan de ‘Unzoo’ van de Tasmaanse duiveltjes. Ze noemen zich géén zoo maar een ‘unzoo’ omdat de dieren er relatief veel ruimte hebben én allen van inheemse oorsprong zijn (itt een zoo waar je bvb.Chinese panda’s kunt zien in België). Het dierenverblijf heeft een heel progamma uitgezet om de kleine, schattige diertjes van de ondergang te redden. In een ver verleden waren ze wijd verspreid over Australië en Tasmanië. Helaas kregen ze een vreemde ziekte (een soort kanker waartegen ze om een onverklaarbare reden géén antistoffen maakten) die ze met hun veelvuldig in onderlinge gevechten gebruikte monden overdroegen op elkaar. De ‘unzoo’ heeft gelukken een succesvol programma opgezet, in zoverre zelfs dat men de Duiveltjes in bepaalde regio’s terug in het wild heeft kunnen uitzetten ! Je kan trouwens niet enkel de Duiveltjes aanschouwen in dit dierenrijk. Je ziet er ook – ongelooflijk tamme – kangoeroes, wallaby’s, wombats en buidelmarters. Allemaal buideldieren dus (tegenhangers van de zoogdieren van bij ons). Machtig om hier rond te lopen. Super goede uitleg gekregen, trouwens. Na het bezoek aan de ‘unzoo’ reden we door naar de ‘historische’ site van Port Arthur. Je moet weten dat dit schiereiand (en bij uitbreiding Tasmanië in zijn geheel) niet zo’n fraaie voorgeschiedenis kent. Vanaf 1830 zond Groot Brittannië hier immers heel wat van zijn criminelen naar toe. In eerste instantie om ze te straffen, maar nadien ook om in te zetten als goedkope werkkracht én – in laatste instantie – om ze te ‘zuiveren’ en weer gezond van geest te maken. Er zijn in Australië verschillende van dergelijke ‘kampen’ en Port Arthur was er één van. Een gevangenis zonder muren. Ah ja, want het kamp was volledig ingesloten tussen de zee enerzijds (waarvan men dacht dat er gevaarlijke haaien zwommen) en een ondoordringbare ‘jungle’ aan de andere kant. Een ferry bracht ons eerst naar een eilandje voor de kust waar de stoute jongens werden opgevangen. Nadien kregen we nog een korte gegidste rondleiding waarna we de site zelf konden verkennen. Een ruïne huisvestte ooit een fabriek waar de veroordeelden aan het werk werden gezet. Voor de échte stouteriken was er nog een apart gebouw met isoleercellen. De straffen waren blijkbaar niet van de poes…. Na deze boeiende, maar vermoeiende dag keerden we terug naar onze camping in Fortesque Bay.

Donderdag 22 maart

Tijd voor een echte cruise ! Na de middag mochten we inschepen in een kleine boot die ons de kusten van Tasman Peninsula zou laten zien. Wat een spektakel ! Je vind er de hoogste kliffen van Australië (tot wel 300 m hoog). De harde Dolorietstenen steken als toortsen boven de zee uit, de horizontale gelede ‘mud’ (zand) stenen staan hier bovenop, zij zijn omhoog geduwd door de hardere Doloriet (eenzelfde fenomeen als bij de ‘Torres’ in Patagonië). De inbeukende golven zorgden voor een waar schouwspel (en voor heel wat deining in de boot…). Net voor de kust ligt nog een klein eiland met een vuurtoren. Moeilijk te geloven dat op dit eiland, dat volledig is omringd door hoge kliffen, tot eind jaren 1970 mensen hebben gewoond (om de vuurtoren van kerosine te voorzien). Na de geweldige boottrip bezochten we nog een kleinere ‘cave’ en reden we door naar de andere zijde van het schiereiland om daar te kamperen.

Vrijdag 23 maart

Opstaan en meteen de zee in kunnen rennen, zaaaalig ! Na de zwemsessie, het ontbijt en het lesgeven zetten we koers naar Eaglehawk Neck. Ook hier weer fantastisch mooie kustlijn met zeer hoge kliffen waarin het beukende water hele openingen (‘arches’) had gemaakt. Nadien stopten we nog aan een rotstrand waarvan de bodem eruit zag als een aangelegd plein. Je kan zo de geschiedenis aflezen uit de gesteenten van dit strand. Laag voor laag werden stenen gevormd en nadien in ‘moten’ verdeeld door verschillende aardbevingen en verschuivingen. Machtig om zien hoe sterk de natuur kan zijn ! We reden nadien nog door naar een ‘restarea’ en maakten gebruik van de aanwezige BBQ om onze hamburgers te bakken.

Zaterdag 24 maart

Vroeg opstaan loont ! een prachtige zonsopgang gezien ! Om 9u zaten we al op de ferry naar Maria Island, een eiland voor de kust. Dit eiland is in principe niet bewoond (met uitzondering van een aantal toeristische faciliteiten). Er rijden géén auto’s, dus ideaal om te wandelen én te ….. fietsen. Jawel, we zouden nog eens fietsen. We kregen elk een mountainbike onder ons gat en off we go. Voor Leonie was het even wennen, maar na het enkele kilometers lukte het alweer aardig. De Painted Cliffs waren de eerste stop. De kliffen uit zandsteen bevatten schitterende kleuren en een mooi motief. Na een zwemmerke en een lunchstop aan een mooie baai reden we door naar de ruigere oostzijde van het eiland. Hier géén witte zandstranden maar hoge kliffen, vol fossielen. Je zat te kijken naar een muur met schelpen die miljoenen jaren geleden de zeebodem verrijkten. Een venster op de geschiedenis noemen ze dat. We keerden dan terug naar de centrale nederzetting op het eiland (ook hier weer een detentiecentrum geweest, nadien nog wat industriële activiteiten maar nu dus enkel natuurbehoud (uitzetten van Tasmaanse Duivels) en toerisme). We zagen onderweg een Zeearend en alweer heel wat Kangoeroes en Wombats. ’s Avonds voor het eerst sinds lang weer een camping gedaan.