Reisverhaal «Tasmanië 3»

Argentinië - Australië 2018 | Australië | 0 Reacties 01 April 2018 - Laatste Aanpassing 01 April 2018

Zondag 25 maart

‘Regen, regen, regen !!!!’ Het was weer eens iets anders. Dan maar een ochtendritueel in slow motion. De faciliteiten op de camping werden volop benut (douche, wasmachine). Tegen de middag klaarde het gelukkig op en verlieten we de camping. Ondanks het groot aandeel stacaravans, vonden we hier toch wel een leuke plek met prachtig uitzicht op zee (en het schiereiland Freycinet op de achtergrond). Naar dat laatste schiereiland zouden we ons nu begeven. Nog even wat inkopen doen en dan weer op weg. We reden het schiereiland – dat nationaal park is -op en begaven ons naar de vuurtoren. Het meest oostelijke punt van Australië ! Aan de overzijde van de Tasman Sea bevindt zich….. de westkust van Nieuw Zeeland (zo’n 1000 km verder). De zee tussen beide landen is trouwens erg diep (letterlijk bedoeld…). Net voorbij de kust van Tasmanië daalt het zeepeil vrijwel onmiddellijk tot ca. 4000 m. Ruimte zat dus voor Orca’s en Soutern Whales. Helaas konden we er géén zien, want de reuzen van de zee zitten dezer dagen in koudere oorden (Antarctica). Ook de dolfijnen verscholen zich. Enfin, het zicht op de eindeloze watervlakte was al de moeite. De infoborden gaven daarnaast ook nog wat uitleg over de Fransman waarnaar het schiereiland was vernoemd. Het scheelde niet veel of Australië was Frans geweest, ware het niet dat de eerste Fransen die hier voet aan wal zetten goede contacten onderhielden met de plaatselijke bevolking en om die reden dan ook vonden dat ze het niet konden maken hun land af te pakken (wat de Engelsen enige tijd later – zonder enige schroom – wél deden). Na het tochtje reden we door naar onze slaapplek aan Friendly Beach. We hielden nog een leuk aperitiefje aan de zee, kindjes maakten alweer een mooi zandkasteel en we genoten van de zonsondergang.

Maandag 26 maart

Na het ochtendritueel reden we verder het park in. Wineglass Bay – een ‘picture-perfect’ wit zandstrand in een baai die de vorm van een wijnglas aanneemt – is één van de topattracties van Tasmanië. Iedereen wil het beroemde uitzichtpunt zien. Wij dus ook. Na een korte klim konden we inderdaad de ‘perfecte’ contouren van de baai aanschouwen. Gelukkig zat het weer wat mee. Een kleiner paadje leidde naar de baai zelf. De meeste toeristen beperken zich tot dit deel van de wandeling. Wij aten onze boterhammekes met jamon y cueso op het strand op en vervolgden onze wandeltocht naar het andere deel van het schiereiland. Hier géén wit zandstrand, maar een rotsige kust. We vonden er mooie schelpen en konden er zelfs- met enige improvisatie – een muziekinstrument van maken. De tocht ging verder door de bossen langs de kust en kwamen uiteindelijk terug aan de parking uit. Alweer een prachtige wandeling. Kinderen hebben dat weer goed gedaan (11 km). Na de wandeling reden we nog een stuk en parkeerden ons aan een prachtige baai – Little Beach. Bij aankomst vlogen de kinderen de camper uit om aan hun ‘zandstad’ te beginnen bouwen.

Dinsdag 27 maart

Little Beach : wat een geweldig strand ! superplekje ! ’s morgen vroeg uit de veren en dan al meteen het ruime sop in. Heerlijk ! De kinderen vlogen direct terug naar hun ‘zandstad’ om verder te bouwen. Na het ontbijt volgde dan toch de ‘serieux’ van de dag, de lessen. Rond de middag verlieten we dit klein paradijs om koers te zetten naar de ‘Bay Of Fires’. De kolonisten hebben deze baai zo genoemd omdat ze de oorspronkelijke bewoners ervan steeds ‘vuur’ gebruikten (waar hebben we dat nog gehoord?....). De weg leidde ons naar een uitzichtpunt aan de ‘Gardens’. We maakten een kleine wandeling op het rotsige strand. De wandeling werd al gauw een kleine ‘boulder’oefening. De rotsen hier dragen een kenmerkende rode kleur, ze krijgen deze kleur door korstmossen. In de namiddag maakten we nog een zeer leuke wandeling in Humberg Point Reserve. De wandeling startte aan alweer een zeer mooie baai en liep dan afwisselend langs een baai, door het bos en meer open stukken om uiteindelijk op een zichtpunt te eindigen. De eerste verlaten baai die we tegenkwamen moest er al aan geloven. We vlogen met z’n allen het water in ! Heerlijk ! Na de wandeling reden we nog even door naar Binalong Bay voor een mooi uitzicht op de woeste kust. We zagen er zowaar een Pelikaan zitten op één van de rotsen. Overnachten deden we in één van de vele ‘campgrounds’ langs de Bay Of Fires (Sloop Reef Campground).

Woensdag 28 maart

Na het ontbijt en de lessessie doken we nog even het water in aan de baai van onze camping. Zalig ! Een korte stop in het stadje St Helens en dan op naar het volgende nationaal park, Mount William. In plaats van een omweg te maken via de Highway, besloten we de gravel road te nemen. De gravel road was gelukkig in redelijk goede staat en bracht ons probleemloos tot het uiterste, oostelijke punt van het park ‘Eddystone Point Lighthouse’. Rond de vuurtoren stonden een aantal woningen en was een terrein afgebakend dat behoorde aan de ‘aboriginals’. Enkele decennia na de komst van de Engelsen schoten er op het eiland quasi géén aboriginals meer over. Velen werden geveld door ziekten, meegebracht door de vreemdelingen. Anderen werden door de Engelsen gedood of verdreven naar een zgn ‘opvoedingseiland’, waar ze de Westerse zeden en normen bijgeveild kregen. Toen bleek dat dit concept niet echt werkte, kregen ze een plaats toegewezen in het zuiden van het eiland. Ook dit was voor hen evenwel géén oplossing, de aboriginals zijn uiteindelijk op vandaag volledig uitgestorven. De teruggave van een bepaalde (zeer minimale) delen van het land zijn dan ook voor een groot deel symbolisch…. De rotsige kuststrook waarop de vuurtoren staat, vormt het noordelijke sluitstuk van de ‘Bay of Fires’. Na het bezoek aan de vuurtoren deden we nog een kleine wandeling naar het witte zandstrand. We vervolgden de ‘gravel road’ in noordelijke richting en kwamen uit bij een natuurgebied waar je met de wagen door kunt rijden, een soort ‘safaripark’ dus. Bossen en open graslanden wisselen elkaar af en in die open stukken vind je heel wat Wallaby’s, Kangoeroes en Wombats. Wij zagen enkel maar Wallaby’s, maar het waren er wel heel erg veel ! Fantastisch om deze dieren in hun écht natuurlijke habitat te zien ! ’s Avonds stationneerden we Ozzy op een vrijwel lege camping in het natuurgebied.

Donderdag 29 maart

Alweer een heerlijk plekje om te overnachten ! ’s Morgens vlogen de kinderen al meteen hun nest uit om verder te bouwen aan hun ‘zandstad’ langs een kreek aan het strand. Het werd deze keer een échte stad, met een hele rij huizen langs een slingerende rivier van wel van 34 m lang. Zand, wateren veel fantasie, meer hebben ze niet nodig ! We hadden nog een leuk gesprek met een ouder koppel Tassies. Fascinerende mensen ! De wandeling van de dag startte vanaf de camping. Het wandelpad liep eerst door een open vlakte. Hierin stonden heel wat ‘grassy trees’, lage bomen met een ‘graskruin’ die zeer oud kunnen worden. Ze groeien immers maar 1mm per jaar, en als je dan een boom ziet van 1,5 m hoog weet je wel hoe laat het is.Je kijkt dan naar een boom die maar liefst 1500 jaar oud is ! Fascinerend ! Het pad leidde uiteindelijk naar een prachtige baai met rode ‘boulder’rotsen en witzandstrand. Mooi, mooi, mooi ! De terugweg verliep langs het strand. In de duinen, net achter het strand, vonden we nog een ‘aboriginal’ site, een plek waar de aboriginals zich eeuwen schuilhielden. Je herkent deze plekken omdat er zich abnormaal veel schelpen en enkele beenderresten van dieren bevinden. Naast kangoeroes en wallaby’s aten de aboriginals immers ook heel wat schaaldieren. We namen afscheid van dit heerlijk plekje en zetten terug koers, ditmaal naar het binnenland. We overnachtten op een camping, net voor de stad Launceston.

Vrijdag 30 maart

Het einde van onze trip door Tasmanië nadert. We besloten dan ook om nog even terug te keren naar de bergen in het binnenland alvorens de boot terug te nemen naar het vasteland. Launceston is met zo’n 70.000 inwoners de tweede grootste stad van Tasmanië en heeft ook wel enkele mooie gebouwen uit begin 20^e eeuw. We bleven evenwel niet hangen in de stad maar reden meteen door naar de bergen. Het granieten front van de‘Western Tears’ steken boven de rest van het landschap uit. Prachtig om zien ! We reden door naar Mole Creek Karst Nationaal Park om er de grotten te bezoeken. Doorheen vele jaren heeft het water zich een weg gebaand doorheen de kalksteen (limestone), waardoor het ‘karst’ gebergte (verzamelnaam voor gebergten waar het zurige water heel wat kalk heeft weggespoeld) zeer mooie en diepe grotten kent. Een deel is opengesteld voor publiek (ontdekt 100 jaar geleden door twee spelende jongens die plots een rivier in de grond zagen verdwijnen….). Naast de mooie stalagtieten en -mieten zagen we ook heel wat gloeiwormen (komen enkel voor in Nieuw Zeeland en Australië – gloeien om insecten uit het water aan te trekken, die insecten denken het licht te hebben gezien in deze uiterst donkere grotten en vliegen dan recht hun dood tegemoet, de wormen verpoppen zich vervolgens tot mug, zonder mond weliswaar – foutje van de natuur – waardoor ze het maar 5 dagen volhouden, net genoeg tijd om zich voort te planten om dan…. de dommeriken, ten prooi te vallen aan hun eigen kinderen).De gidsen gaven geweldig goeie uitleg. We leerden dat de schuinoplopende sedimentlagen in de grot vele jaren geleden gevormd waren op de bodem van de oceaan. Maf om zien ook hoe we konden lopen onder een versteende rivier (je zag de stenen in de oorspronkelijke rivierbedding nog steken, de ruimte eronder was volledig weggesleten door een tweede rivier). Na deze interessante uitstap zetten we koers naar het nationaal park ‘Meander Falls’. We stationneerden Ozzy op een kampeerplek, temidden de wildernis.

Zaterdag 31 maart

Zalig ! Daar stonden we dan, heel alleen met ons gezinnetje in de wildernis. Geen mens in de verste verte te zien. Eerst nog een uitgebreid ‘wildernis’wash in de rivier en dan een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt reden we meteen door naar de start van de wandeling, even verderop in het park. We zouden naar de voet van de Meander Falls wandelen, zo’n 5 km verder en 500 m hoger. Het was géén zondagswandeling, we moesten menig stenen en boomstammen overkruipen. De tocht liep door een prachtig, gematigd regenwoud. De waterval zelf was écht wel indrukwekkend. We stonden aan de voet van een indrukwekkend hoge, granieten wand. We waanden ons even terug in Patagonië. De terugtocht verliep vlot, we waren dan ook net op tijd weer terug beneden. Er wachtte ons nog een hele rit naar de noordkust. Voor de laatste nacht op het eiland zouden we immers logeren in het nationaal park Narawntapu. Van de kust naar de bergen en weer terug naar de kust dus. Man, man, dat eiland heeft veel te bieden ! Morgen moeten we met spijt in het hart afscheid nemen van dit pareltje !