Reisverhaal «Sydney - New South Wales 1»

Argentinië - Australië 2018 | Australië | 0 Reacties 04 Maart 2018 - Laatste Aanpassing 04 Maart 2018

Zaterdag 24 februari

Eindelijk was het dan zover : in de vroege avond kwamen we aan op de luchthaven van Sydney. Het was me wel weer een vlucht geweest. Nog nooit zoveel ‘geboefd’ op een vliegtuig (Qantas airlines), maar dat tijdsverschil is wel fenomenaal. ’s Middags op een vliegtuig stappen, 14 u vliegen en dan de volgende dag, ’s avonds toekomen. Bioritme compleet om zeep ! Eerste indruk : man, man wat is dat hier proper. Alles verloopt hier zo ordelijk en vooral efficiënt ! De taxi was niet goedkoop maar op dat moment wel de makkelijkste optie. Het hotelletje lag net buiten het centrum, in een leuke wijk. Met z’n vieren in een jeugdherbergkamer, ’t is eens wat anders !

Zondag 25 februari

Slechte nacht gehad. Om 2 uur wakker worden en denken dat je de dag kan beginnen….. Enfin, het ontbijt was OK. De andere gasten uit dit hotel waren veelal een pak jonger als ons, veelal Europese jongeren die na hun studie afzakten naar Australië om te reizen en te werken. Fascinerende wereld, de gemeenschappelijke keuken deed ons wat denken aan ons kot van vroeger. Na het ontbijt doken we direct de stad in. We namen de bus naar het centrum en wandelden richting Opera House. We gluurden nog even binnen een museum en vervolgden dan onze tocht door de vele parken van de stad. Zalig wandelen tussen majestueuze bomen. Vanop een schiereiland had je een prachtig zicht op het Opera House. Dit prachtige bouwwerk zouden we evenwel van dichtbij kunnen bewonderen. Het gebouw is ontworpen door een Deense architect (van wie trouwens maar één gebouw echt bekend is…). De werken begonnen eind jaren 1950, maar het heeft tot 1973 geduurd vooraleer de Queen het kon inhuldigen. Reden is duidelijk : het futuristisch ontwerp omvat heel wat overspanningen, wat zeker in die tijd géén evidentie was om in praktijk te zetten. Het dak bestaat uit drie achter elkaar geplaatste ‘partjes’ (zoals die van een appelsien) en moet een zeilschip voorstellen. De bovenzijde bestaat volledig uit witte en beige tegels, ook dat moet een gigantisch werk geweest zijn om die op hun plaats te krijgen. De tegels weerkaatsen het zonlicht en geven het dak een gouden gloed. Helaas pindakaas waren wij er op die ene dag dat het eens grijs en regenachtig is in Sydney. We vervolgden onze weg via Circular Quay en konden er nog genieten van de laatste dag van de festiviteiten rond Chinees nieuwjaar. Om het nieuwjaar te vieren, waren er op verschillende plekken dieren uit de Chinese kalender uitgebeeld. De Aziatische invloed is hier zeker niet te ontkennen, je ziet op straat meer Aziaten dan Australiërs. We liepen nog door een oude havenwijk (The Rocks) om naar Harbour Bridge te gaan. Op de brug zelf begon het steeds harder te regenen, waardoor we – noodgedwongen – een toevlucht moesten zoeken in een oud cafeetje aan de voet van de brug. We ontdekten dat de Australiërs naar hun wijn ook nog wel behoorlijk lekker bier konden maken. Zeer veel keuze, maar wel onvoorstelbaar duur. Tegen de avond zakten we af naar de Chinese markt waar je goedkoop én lekker Aziatisch kan eten.

Maandag 26 februari

De jetlag lijkt wat uitgeraasd…. Toch al beter geslapen. Na het ontbijt gingen we meteen de stad in. Het Powerhouse Museum was de eerste stop. Het is een museum voor wetenschap en techniek, je kan het wat vergelijken met Technopolis. De kinderen konden er heel wat experimenten uitvoeren. Zo kon een 2D figuur inkleuren en inscannen, waarna je figuur dan tot leven kwam in 3D uitvoering op groot scherm. Of je stapte in een ruimtecapsule en je even ‘gewichtloos’ voelen…..Na dit leuke museum volgden we de ‘Goods Line’ (een oude spoorweg die tot langwerpig park was omgevormd) om terug uit te komen in de Chinese wijk. We bezochten de Chinese Garden of Friendship, een prachtig aangelegde, Chinese tuin in hartje Sydney. De kinderen konden er alweer op zoek naar de dieren uit de dierenriem. Achter het park bevond zich de wijk ‘Darling Harbour’, waar we een kort bezoek brachten aan het Maritime Museum. Het gratis gedeelte van het museum bracht een kort overzicht van de Australische (maritieme) geschiedenis. Het accent lag evenwel duidelijk bij het gedeelte na de ontdekking van het continent door de Westerse wereld. Het scheelde niet veel of men had Nederlands gesproken in Australië, ware het niet dat de- anders toch wel vrij slimme – Hollanders de rijkdommen van het land verkeerd hadden ingeschat en het continent letterlijk links lieten liggen in hun exploratie van Oceanië (reis van Abel Tasman, 17^e eeuw). De feitelijke inname (zeg maar ‘over’name) van het land gebeurde uiteindelijk nadat James Cook zijn ‘endeauvour’ aanmeerde in de baai van Sydney. Hij was hiermee trouwens net iets vroeger dan de Fransen. Enfin, de geschiedenis van Australië berust dus op een aantal toevalligheden…. Anders dan bvb. In het Te Papa museum in Wellington (Nieuw Zeeland) krijgen de Aboriginals in dit museum bijzonder weinig aandacht. Jammer. Om de heerlijke tweedaagse citytrip af te sluiten, kochten we ons wat fish§chips en aten het op op de mooiste plek van de stad, namelijk aan de voet van het Opera House. Heerlijk moment ! Lekker eten, de branding van de zee, het Opera House en de lichtjes van de vele flatgebouwen. Sydney heeft duidelijk ons hart gestolen, ook én zeker bij de kinderen.

Dinsdag 27 februari

Woensdag was het dan (weer) zover ! We mochten onze camper gaan ophalen in een buitenwijk van Sydney. Het was makkelijk om er geraken met openbaar vervoer. Anders dan in België verloopt het openbaar vervoer opmerkelijk vlot en efficiënt. Het is een totaal ander type van camper. Géén 4X4 met krachtige motor, maar wél een klein Toyota busje met een logge motor en automatische schakeling. ‘Lui’ rijden (dat linkerbeen heeft niets te doen!), dat wél, maar je mist toch wel de vinnigheid en de vering van Patta Patta. Een échte naam voor het busje hebben we nog niet, dat komt nog wel. Royal National Park bevindt zich net buiten Sydney. We stopten er en deden er al meteen een eerste ‘zwemmerke’. We volgden de Great Pacific Drive om uiteindelijk te belanden in de buurt van Shell Harbour (South Beach Carpark).

Woensdag 28 februari

Tijd om nog eens les te geven (was al even geleden….). Na de lessen vervolgden we onze tocht via de Great Pacific Drive, een route die Sydney en Melbourne met elkaar verbindt via de kust. De weg slingert langs de kliffen en de woeste zee. In Kiama stopten we om te kijken naar een ‘blowhole’. Op deze plek had de woeste zee een gat geslagen in de rotsen waarlangs het zeewater bij een krachtige golfslag omhoog spuit. Wat een spektakel ! Langs de ‘Seven Mile Beach’ deden we een wandeling op het strand (White Sands Walk). Het strand staat hier gekend als het ‘witste’ strand ter wereld. Machtig mooi : een felwit zandstrand dat kraakt onder je voeten, helblauw water, omgeven door supergroene bossen. Na enig zoekwerk belandden we die avond uiteindelijk op een échte camping. De kangoeroes lopen hier zowaar rond op de camping ! Schitterend om zien hoedeze wilde dieren hier gedijen. Je kan ze rustig observeren vanuit je luie zetel.

Donderdag 1 maart

Na het gebruikelijke ochtendritueel vervolgden we onze tocht langs de kust. Het nationaal park Murra Marang was het eindpunt van de dag. Onderweg kochten we een bodyboard dat we uitprobeerden op één van de stranden van dit nationaal park (Pebble Beach). Zaaalig ! De golfslag is hier wel vrij sterk, niet te vergelijken met onze Noordzee. Voor we het water indoken, deden we nog een kleine wandeling in het nationaal park. Aan het ‘Clear Point’ had je een prachtig uitzicht op de rotsige kust. Golven klutsten in volle vaart op de kust en zorgen voor een prachtig spektakel. Na het waterplezier deden we nog een barbecue op de camping. Iedere camping heeft hier zijn BBQ-toestellen (op gas) die je mag gebruiken. Met het bodyboarden én BBQ’en voelden we ons al echte ‘Aussies’.

Vrijdag 2 maart

Die dag verlieten we de ‘Great Pacific Drive’ en zetten we koers naar de bergen. Het werd een hele dag rijden, door een landschap dat nooit verveelt. Toen we na een kronkelende bergweg op een hoogteplateau met een vrij schaarse begroeiing uitkwamen, doemde het beeld van de Argentijnse pampa’s terug op voor onze ogen….We stationeerden ons busje uiteindelijk op een ‘gratis’ camping in het nationaal park Mt. Kosciuzsko (Thredbo Diggins).

Zaterdag 3 maart

Tijd voor de hoogste berg van Oceanië ! Vanuit het ‘Tirollerdorp’ Thredbo bracht een stoeltjeslift ons tot een hoogte van 1900 m. Vanuit de ‘hoogste café van Australië’ was het nog ca. 6 km tot de top. Mt Kosciuzsko is met zijn 2200 m de hoogste berg van Australië. Hij is vreemd genoeg genoemd naar een Poolse vrijheidsstrijder uit de tweede wereldoorlog. In tegenstelling tot onze vorige top in Argentinië, was het géén klimmen en klauteren maar een mooi aangelegde (én druk bezochte) wandelboulevard. Met maar een hoogteverschil van 300 m werd het een makkie (ehm….). Wat een uitzicht vanaf de top ! Aan de ene zijde gingen de bergen langzaam over in de oneindig uitgestrekte ‘Plains’, aan de andere zijde plooiden de bergruggen zich symmetrisch naar de kust toe. De alpiene vegetatie deed ons wat denken aan de Schotse hooglanden. Na de afdeling genoten we nog van een heuse ‘bobslee – Tiroller – rodelbaan’. Geweldig om nog eens samen met de kinderen ‘het kind’ uit te hangen. Na deze avonturen keerden we terug naar de stek van de vorige nacht. We waren nog op tijd, de kinderen konden dan ook nog lang spelen in de rivier.

Zondag 4 maart

Heerlijk opstaan op een heerlijke plek. Die Aussies zijn blijkbaar vroege vogels, iedereen op de camping was al voor acht uur uit de veren. Wat een verschil met Argentinië ! Na het ontbijt deden we nog een kleine wandeling langs de rivier. Het pad slingerde zich door ‘Gumtrees’. Tussen de bomen door konden we de bergrivier zien. Na de wandeling lasten we nog een lessessie in en pakten dan onze biezen. We reden doorheen het beboste berglandschap van Mount Kosciuzsko NP, alweer één grote uitgestrekte wildernis. De bergen veranderden geleidelijk aan in glooiende heuvels van de Murray vallei. We haalden nog een meeneempizza en stationeerden ons op een mooie camping langs een klein riviertje. We waren nog maar net op de camping of een lieve dame nodigde ons uit om naar een ‘baby’ wombat te gaan kijken. Deze baby wombat zat bij een vrouw die het diertje tijdelijk in bescherming genomen had omdat zijn moeder omgekomen was. De kinderen speelden nog tot het donker werd in de rivier en kropen toen de tent in (we hebben nog een kleine tent meegekregen in onze camper). Zalig plekje, alweer.