Reisverhaal «Melbourne - Great Ocean Road»

Argentinië - Australië 2018 | Australië | 0 Reacties 09 April 2018 - Laatste Aanpassing 09 April 2018

Zondag 1 april

De laatste dag Tasmanië. Met pijn in het hart zouden we die dag afscheid nemen van dit prachtige eiland. ’s Morgens gaven we een dubbele portie les. Na de middag deden we nog een kleine wandeling in het Nationaal Park Narwantapu. Het knuppelpad liep langs een aantal wedlands (met slangen die we gelukkig niet gezien hebben…) en eindigde aan alweer een prachtig strand. Het was dan nog maar een korte rit naar Devonport, waar we ’s avonds opnieuw de boot opgingen, terug naar het ‘vasteland’.

Maandag 2 april

Na een nachtje heen en weer te klotsen in de ‘Bass strait’ kwamen we ’s morgensvroeg aan in Melbourne. 6u, wat een onooglijk vroeg uur !!!! We parkeerden Ozzy op een randparking en namen de tram naar het centrum. En ja hoor, er was al behoorlijk wat drukte in de stad zo rond 8u. We verkenden eerst de omgeving van het centraal station (Flinders station) en het door hypermoderne gebouwen omringde ‘Federation Square’. Aan de andere kant van de rivier die de stad doorkruist (Yarre) kregen we een prachtig zicht op de skyline van de stad. Melbourne is na Sydney de grootste stad van het land en telt zo’n 5 miljoen inwoners. Net als Sydney is de stad erg uitgestrekt, een klein Central Bussiness District met hoogbouw en dan een gigantische pannekoek met allemaal vrijstaande ‘bungalows in het (mini)groen’ eromheen. Stedenbouw op z’n Amerikaans, dus. Enfin, was wel een mooi uitzicht vanop de andere oever. We keerden terug naar het centrum en wandelden er doorheen, op weg naar het Melbourne Museum. Het was zondag, en dus waren heel wat winkeltjes en cafeetjes gesloten. We dachten een tweetal uurtjes in het museum door te brengen, wél het werden er uiteindelijk zes ! Zulk een interessant museum, super interactief ook, wat enorm leuk was voor de kinderen. Midden in het museum was een botanische tuin. Daar deden we een interessante ontdekking. Bleek namelijk dat Australië en Patagonië ooit verenigd waren in één groot supercontinent (Gondwana – met Antarctica als centrum). In de periode voor de grote ijstijden was dit continent bedekt met één groot woud. Restanten van dit woud vind je nu nog steeds terug, en dit dus zowel in Patagonië als in Australië. Het gaat dan meer specifiek om de Schijnbeuken in Patagonië (die we gezien hebben in Ushuaïa) en de ‘Myrtle’ beuken in de Beech Forest van Australië. Fascinerend ! Zuid – Amerika en Australië hebben zich dan geleidelijkaan afgescheurd van het supercontinent (tot op de dag van vandaag blijft Australië nog steeds wegschuiven van de zuidpool en dit met een snelheid, te vergelijken met deze waarmee onze nagels groeien…). Na de tuin bezochten we nog de dino tentoonstelling, één over het ontstaan van de aarde en de verschillende gesteenten én over de aboriginals. Het lot van de oorspronkelijke bewoners is écht een triest verhaal….Van al deze interessante weetjes waren we eigenlijk een beetje van onze melk. We doolden nog wat rond in de buurt van het museum en besloten toen toch maar naar onze auto terug te keren. Het was immers nog een ritje met de auto naar onze camping aan de rand van de stad. Op deze camping was gelukkig een zwembad, waar de kindjes na aankomst direct indoken.

Dinsdag 3 april

Tweede dag Melbourne. We namen de bus vanaf de camping en stapten af aan Victoria Market, een marktplaats met naast groenten, fruit, vlees en vis ook allerhande broccante, prullaria én… hippe koffietentjes. Daar kennen ze trouwens wel wat van in deze stad. Je ziet de ene hippe koffieshop naast de andere. Ook de inwonersgaan vaak erg hip gekleed (of hebben wij nu net een heel lange tijd ‘outdoor’ geleefd? Kan ook…). Na de markt volgde dé gevangenis van de stad. Vreemd om te vernemen dat de ontsnapten van deze gevangenis vaak échte volkshelden werden….. In het centrum dwaalden we doorheen de vele kleine steegjes vol…koffieshops en cafeetjes. Deze steegjes waren tot voor kort enkel maar achterkanten voor de leveringen van de winkels die zich aan de voorzijde van het ‘bouwblok’ bevonden. Het stadsbestuur heeft evenwel de ontwikkeling van deze achterbuurten wat gestimuleerd. Met hulp van een aantal straatkunstenaars (graffiti) werden de straatjes en achterbuurten plots ‘hip’ en volgde de ene leuke café na de andere. Over de middag is het hier over de koppen lopen, als de ‘hippe zakenmannen’ hier over de middag hun ‘Asian Meal’ verorberen. Of het ’s avonds eenzelfde dynamiek heeft, weet ik niet. De steeg, gewijd aan de Australische rockgroep AC/DC kon natuurlijk niet ontbreken. De ‘Princess Bridge’ bracht ons weer naar de overzijde van de Yarre, waar we een mooie wandeling maakten naar de Royal Botanic Gardens. We hielden nog even halt aan het groots opgezette monument ter herinnering aan de slachtoffers van het ANZAC – leger in de eerste en tweede wereldoorlog. Dat leeft hier écht nog wel. En dan te beseffen dat een bezoek aan ‘Flanders Fields’ bij ons géén verplicht onderdeel van het curriculum van de middelbare school is. De Gardens zelf waren alweer magnifiek. Daaraan merk je toch dat in een rijk land vertoeft, de parken zijn zoooo mooi én verzorgd. De terugtocht naar de camping duurde een beetje lang, maar finaal kon Leonie toch nog in het zwembad….

Woensdag 4 april

Tijd om de stad te verlaten. We reden naar het begin van de Great Ocean Road, de bekendste weg in Australië. De weg krult zich langs de kust ten zuiden van Melbourne. Aan Bells Beach konden we ons bodyboard nog eens bovenhalen. Dit strand is blijkbaar vooral gekend om zijn fenomenale golven. Elk jaar worden hier dan ook surfkampioenschappen gehouden. Dan moesten wij dat toch ook eens proberen, zij het dan met een bodyboard. En ja, de golven hebben hier écht wel veel kracht ! De volgende stop was een ‘lighthouse’. Deze vuurtoren was één van de oudste van Australië en werd op deze plek gezet om de vaarders te leidenop hun tocht doorheen de Bass Strait, één van de ruwste ‘zeestraten’ ter wereld. Géén wonder trouwens dat de hele kust bezaaid ligt met scheepswrakken en heel wat legenden en verhalen over scheepsrampen (en bijhorende helden) de ronde doen. We eindigden onze dag op een ‘bushcamp’ aan het begin van de ‘Great Ocean Road’.

Donderdag 5 april

Na het gebruikelijk ochtendritueel reden we even terug op onze route om een wandeling te doen naar ‘Teddy’s Lookout’.Een steil pad bracht je naar een punt waarop je een prachtig uitzicht had op de baai en de fraaie kustlijn. Aan Kenneth River stopten we voor een korte wandeling door een ‘Koala bos’. En ja hoor, je moest goed uit de doppen kijken, maarde schattige diertjes zaten, weliswaar goed verborgen en meestal vrij hoog, in de Eucalyptusbomen. Nadien reden we door naar een tweede vuurtoren (Cape Otway). Op weg naar de vuurtoren hielden we even halt omdat er zowaar een koala op de weg stond. Het diertje was om één of andere reden van zijn boom geraakt en zat nu rustig van een plasje te drinken. De zonsondergang zorgde nadien voor een prachtig zicht op de vuurtoren en de fraaie kustlijn. Het was al donker toen we toekwamen op de nabijgelegen camping.

Vrijdag 6 april

Na het gebruikelijk ochtendritueel reden we even terug het binnenland in voor een wandelingetje doorheeneen stukje, gematigd regenwoud. Schitterend om zien hoe levendig dit bos is. Bomen groeien in en op elkaar. Eucalyptusbomen vormen met hun lange, rechte stammen de ‘reuzen’ van het bos. Daarnaast komen er ook heel wat ‘Myrtle’ bomen voor (die van de Gondwana bossen!). Varenbomen profiteren als volwaarde Epifyten van het organisch materiaal van andere bomen om zelf uit te groeien tot ware knoesten. Het ‘Red Wood Forest’ was onze tweede stop van de dag. Op deze plek hadden ze 100 jaar geleden enkele sequoia’s, een geschenk uit Noord Amerika’, aangeplant. Een heel ander uitzicht, ditmaal géén dens begroeid regenwoud maar een dorre ‘vlakte’ onder de rijzende, rode naaldbomen. Nadien reden we terug naar de kust. We installeerden ons eerst op de camping en keerden dan terug voor een kleine wandeling naar een uitzichtpunt én een verlaten strand. Het strand was niet alleen befaamd voor zijn prachtige kliffen, maar ook door de aanwezigheid van een aantal resten van de schepen die hier ter ziele gegaan zijn. Je zag trouwens heel mooi hoe de kliffen hier opgebouwd zijn. De bovenbouw bestaat uit ‘limestone’, samengeperste lagen van zand en organisch materiaal dat ooit op de zeebodem lag (samenpersen gebeurden door de druk van het water). Maf om zien dat de schelpjes in deze muren miljoenen jaren geleden ronddwarrelden op de bodem van de oceaan. De onderbouw bestaat steeds een zeer harde, vulkanisch gesteente (zwarte basalt). De limestone is erg poreus en erodeert. De harde onderlaag blijft intact. Terwijl de kinderen op het strand speelden, gingen we nog even het water in voor een frisse duik….

Zaterdag 7 april

De camping die we daags voordien hadden gevonden, was een goede zet. Niet duur, alle faciliteiten én vooral vlakbij het begin van de route langs de ‘Twaalf Apostelen’. Deze rotsformaties zijn één van de grootste attracties van het land. We verwachtten ons aan een stormloop van toeristen en gingen dan ook al vroeg op pad (de bussen met horden toeristen komen vooral na de middag). Aan Gibsons Steps konden we al meteen het strand op om de vreemde rotsformaties van dichtbij te bekijken. De kliffen bestaan dus uit een poreuze steen (limestone) die makkelijk verweerd. De zee beukt er voortdurend op in (met een geweldige kracht), de regen doet de rest. Eerst worden de rotsen bezijden en onderaan uitgehold. Zo ontstaan er ‘arches’ of bogen. Als de landmassa dan ook bovenaan begint te eroderen, komt de rots los van het vasteland te staan. Op deze plek staan er wel twaalf van dergelijke rotsen op een rij, vandaar de twaalf apostelen. Verderop bezochten we nog een site met ‘arches’ en ‘blowholes’. Interessant was ook nog dat veel van deze sites getekend zijn door verhalen over schipbreuken. Zo was er eind 19^de eeuw een Iers schip ter ziele gegaan voor de kust op deze plaats. Van de 54 opvarenden hebben er maar 2 het overleefd, Tom en Eva. Eva is op een wrakhout aangespoeld op de kust. Tom heeft zich kunnen vastklampen aan de onderkant van een reddingsbootje en is op hetzelfde strand beland. Hij wist Eva te reanimeren met een aangespoeld flesje alcohol en sloeg erin bijtijds hulp te halen voor haar. De romantici hadden natuurlijk graag gehad dat beiden een koppel zouden vormen, maar dat zat er helaas niet in….We sloten de dag af met een heerlijke zonsondergang aan het Muttonbird Island. Deze vogels (soort Stormvogels) zijn een waar fenomeen. Ze kunnen per dag 300km afleggen en vliegen elk jaar over de Grote Oceaan naar Alaska en terug. De ouders vertrekken vroeg op het jaar zonder de kinderen al op pad. De kinderen volgen eenmaal ze behoorlijk kunnen vliegen en vliegen dan – puur op instinct !!!- hun ouders achterna.

Zondag 8 april

Na het gebruikelijk ochtendritueel hielden we nog halt aan de Bay of Islands en de Bay of Martrys langs de Great Ocean Road. Alweer een prachtig uitzicht op de kliffen ! En we zowaar een verlaten strand waar we ongegeneerd een superleuk zwemmerke konden doen. Zaaaaalig. We verlieten de Great Ocean Road en hielden nog een verplichte supermarktstop in Warnambool. ’s Avonds bezochten we nog een oude vulkaansite. De site was ooit een stort maar nu ingericht als natuurgebied. De oude kraterdelen waren nog steeds bedekt met zwarte basalt (gestolde lava). Bij de ingang van het park zagen we zowaar een emoe (één van de oudste, nog levende vogels). Vooral aan zijn poten zie je dat dit echt wel een prehistorisch dier is. We eindigden de dag met een machtig mooie zonsondergang aan het strand bij onze camping.