Reisverhaal «Torres del Paine - El Chalten 1»

Argentinië - Australië 2018 | Argentinië | 0 Reacties 30 Januari 2018 - Laatste Aanpassing 30 Januari 2018

Zaterdag 20 januari

Wakker worden voor de deur van een museum, t is weer eens wat anders. Na het lesgeven namen we nog even een kijkje in het toch wel interessant museumpje. Nadruk lag op het relaas van de lokale bevolking op Tierra Del Fuego. Fascinerend om zien hoe deze ‘indianen’ tot voor kort leefden. Rond de middag namen we de boot naar Punta Arenas. We staken alweer de ‘straat van Magelhaen’ over. Met pijn in het hart namen we afscheid van het eiland. T is mytisch, Tierra del Fiego. OK, er is veel wind en het is er koud, maar het is er o zoooo moooi ! Het museumpje gaf eigenlijk wel echt een goed inzicht in de geschiedenis van het eiland en zijn ‘mysterie’. Eenmaal in Punta Arenas snelde Patta Patta naar Puerto Natales. Alweer een slordige 250 km door de pampa’s. Saaie weg, maar goed. Na een kleine omweg belandden we op de parking van de lokale sporthal (supermodern gebouw overigens) om er de nacht door te brengen.

Zondag 21 januari

Na het ochtendritueel reden we door richting Torres del Paine. Nog voor de officiële ingang van het Nationaal Park kregen we al een duidelijke glimp van de machtige, granieten ‘torens’ waarvoor het park wereldberoemd is. Kriebels in de buik ! Wat een zicht ! Na het passeren van de ‘guarderia’ en het betalen van het toegangsgeld, reden we het park binnen. We zouden eerst naar de andere kant van het park rijden om dan geleidelijk aan terug te keren. De ‘ripio’ weg was bochtig maar bood prachtige vergezichten op de Torres en de flankerende bergen. Na enkele tussenstops eindigde onze trip aan het (hypermodern) cafetaria aan Lago Grey. De mirador van dit gletsjermeer bleek een tourist trap : het pad leidde wel naar het meer, maar de verdere tocht over het strand van waaruit je de gletsjer zelf zou zien was niet meer bereikbaar door de hoge waterstand van het meer. Dan maar terug naar het cafetaria en een gezellige drink gehouden. We keerden nadien terug naar het centrale deel van het park en stationneerden aan de parking van Pudeto.

Maandag 22 januari

Nee, die boot van 9u is écht té vroeg…. Nog evenuitslapen en dan maar de boot van 11u. Gelukkig konden we er nog net bij. Nu zag je pas echt welk effect de beroemde ‘W-trail’ heeft : van heinde en verre zakken (vooral jonge – zoals wij dus….) mensen af naar deze plek om deze prachtige, meerdaagse trekking te doen, op en rond de Torres. We zouden uiteindelijk de trek niet in zijn geheel doen, maar wél twee (hele mooie) stukken ervan. Vandaag nemen we de overzet naar Paine Grande om van daaruit te wandelentot aan het uitzichtpunt op de Grey Gletsjer. Overmorgen zouden we dan dé tocht der tochten doen : de beklimming naar het uitzichtpunt op de Torres zelf. De wandeling naar de Grey gletsjer startte nogal druilerig, maar gaandeweg klaarde het op. Het eerste deel deed wat aan de Schotse hooglanden denken, eenmaal over de kam had je een prachtig uitzicht op het gletsjermeer. Uitzichtpunten en passages door Lengabosjes wisselden elkaar af, tot….hét ultieme zichtpunt op de gletsjer. OK, je kon nog verder door wandelen (W-trail), maar voor ons was het genoeg. We zagen de gletsjer in al zijn glorie, de poort tot een wereld vol ijs en sneeuw. Machtig mooi ! Na het uitzichtpunt keerden we via diezelfde weg terug. Nog een korte tussenstop in het cafetaria (warme choco én wifi), en dan weer verder. We stationneerden ons voor de nacht op de parking aan het bezoekerscentrum.

Dinsdag 23 januari

Hier géén ‘grand chique’, maar een zeer eenvoudig bezoekerscentrum ‘uit vervlogen tijden’. We kwamen toch wat essentiële zaken te weten over de samenstelling van de bergen. Blijkbaar is het ‘bergdecor’ ontstaan door granieten stenen die het oude oppervlaktegebergte uit zandsteen optilden en doorstaken. Vandaar het mooie kleurverschil op de bergen (donkere delen= kalksteen), lichtgrijze delen (waaronder dus ook de bekende ‘torres’ of pieken) in het grijs. Met deze info op zak maakten we nog een korte wandeling aan ‘Los Cuernos’. Een breed pad bracht ons naar de rand van een soort schiereiland mét zicht op de ‘Vallée des Francés’ en de achterzijde van de Torres. We genoten even van het prachtige uitzicht. Uit de wind was het trouwens leuk toeven in het zonnetje. Nadien reden we door naar de parking aan de andere zijde van het park waar we de nacht zouden doorbrengen. En op die parking, je raad het nooit, kwamen we toch wel géén Belgen tegen zeker. Niet één, maar twee koppels. Het eerste was een koppel uit de Vlaanders die voor ‘onbepaalde’tijd in Zuid Amerika zouden reizen. Het tweede was een koppel uit Borsbeek, bij Antwerpen, mét drie kinderen (11, 9 en 6). Nog voor wij kennis konden maken, waren Joppe en Leonie al met hun nieuwe vriendjes aan het spelen. Net als bij de kinderen, klikte het ook direct bij ons. Leuke mensen die we zeker in België zullen terug zien ! Zij zaten op het einde van hun 7maanden durende trip door Zuid Amerika en hadden heel wat nuttige tips voor het parcours dat ons nog te wachten stond. Het werd een beetje later dan gewoonlijk, maar het was wel superleuk.

Woensdag 24 januari

Nee, die dag géén les, maar (relatief) vroeg opstaan voor de grote wandeling (18 km maar liefst, 800 mstijgen). Benieuwd of ons dat zou lukken ! We zullen wel zien. Vanaf de parking volgde nog een saai stukje, maar al gauw ging het pad de hoogte in. Wél nog nooit zoveel volk tegengekomen op een wandeling. Na de lunch aan Campemento Chileno ging het pad nog door een mooi bosje, om dan steil omhoog te gaan. Het meer aan de ‘Torres’ vormde het eindpunt van de tocht : wat een prachtig uitzicht. De granieten rotsen als échte ‘kathedralen’. Fantastisch en zeker de moeite waard ! De terugweg was lang, maar de vele verhalen en fantasietjes van de kinderen brachten ons uiteindelijk weer bij onze auto. Moe maar zeer voldaan keerden we terug naar onze stek van de vorige dag.

Donderdag 25 januari

Nog wat stijve benen, maar wat een prestatie van de kinderen gisteren !!!! Na de lessessie reden we door naar Lago Azul. Vanaf de oever van het meer had je (alweer) een prachtig zicht op de Torres. Een uitstekende picknickplaats én een gratis douche ter beschikking ! Nadien verlieten we het park en zetten we koers naar El Calafate. Verplichte formaliteiten aan de grens, en opnieuw Argentijnse asfalt onder onze voeten. 250km NIETS (eindeloze pampa’s), en dan plots het toeristenhol ‘El Calafate’. We parkeerden Patta Patta in een doodlopend wegje in de duinen van het meer (‘Lago Argentino’).

Vrijdag 26 januari

De volgende dag bleek dat we ons vlakbij een natuurreservaat bevonden. We stopten nog even om de flamingo’s te fotograferen en zetten dan koers naar de Perito Moreno gletsjer. Deze bevond zich nog zo’n 70km van het stadje. Super indrukwekkend ! We hadden al wat gletsjers gezien in Nieuw Zeeland en Oostenrijk, maar deze sloeg wel alles. Zoooo groot ! Bovendien ook supermakkelijk te bereiken: je rijd met de wagen tot bijna aan de voet van de gletsjer. Je verwacht dergelijke kolos niet in dit landschap : aan de ene zijde nog een typisch berglandschap met weiden en bomen, aan de andere kant een totaal andere wereld vol sneeuw en ijs. De gletsjer is trouwens de enige op de wereld die nog aangroeit. Hij maakt deel uit van de Patagonische ijskap of Hielo del Sur, de op twee na grootste ijsmassa ter wereld (na Antarctica en Groenland). De ijsmuur is tussen 50 en 70 m hoog en kilometers breed. Je hoort de massa ijs kraken en schuiven. Grote blokken ijs die van de gletsjer afvallen en in het meer vallen maken een geweldig lawaai en veroorzaken heuse golven in het meer. Wat een spektakel. Werkelijk iedere bezoeker staat hier vol ontzag te kijken naar de krachten van de natuur. Alweer een ervaring rijker….. Wat kan dit nog overtreffen….. We reden nadien terug naar onze stek aan het meer en stationneerden ons voor de nacht.

Zaterdag 27 januari

Na de ochtendsessie brachten we een bezoek aan het nabijgelegen natuurreservaat. We zagen er de Flamingo’s terug, maar ook heel wat andere vogels waaronder de Black Faced Ibis. Het centrum van El Calafate is nog wel gezellig met leuke restaurantjes en cafeetjes (alles afgestemd op de toerist natuurlijk). Na een stop in een lokale supermarkt en de verplichte tankbeurt (diesel én water) reden we weer het grote niets in, richting El Chalten. 250 km later arriveerden we in dit – alweer gezellige en ditmaal iets kleinere – toeristenhol. We parkeerden ons met andere i-overlanders op de parking tegenover het infocentrum.

Zondag 28 januari

Na de ochtendsessie brachten we een bezoek aan het infocenter. De streek is vooral beroemd door zijn twee grote ‘granieten’ pieken die boven de rest van de bergen uitsteken : de Fitz Roy (ca. 3000 m) (alweer diezelfde Fitz Roy…) én de Cerro Torre. Ze laten zich evenwel niet veel zijn, bijna altijd verscholen in de wolken. Maar als ze zich laten zien, zijn ze wél van een ongekende schoonheid ! Machtig om zien. De rotsen trokken en trekken nog steeds heel wat klimmers aan. We deelden ons verblijf in deze streek op aan de hand van de ‘highlights’. De eerste dag zouden we naar Lago Desierto rijden, de tweede dag de klim naar het uitzichtpunt voor de Cerro Torre en de derde dag de ‘mirador’ van de Fitz Roy. De rit naar het Lago Desierto bood al een proefstuk van de Carretera Austral : een slecht berijdbare grindweg, draaiend, kerend en hotsend…. Maar een geweldig uitzicht ! langs een kletterende rivier vol gletsjer water, stoere bergflanken en besneeuwde toppen. Aan het einde van de weg parkeerden we de camper en deden een (relatief korte) wandeling naar een hoger gelegen gletsjer meer. Het was er heerlijk toeven in het zonnetje ! Zalig, met de voetjes in het ijskoude water en dan nadien opwarmen op de warme rotsen. De kindjes amuseerden zich met stenen, stokken en het water. Ook de tocht ernaar toe was al de moeite, een steil bospad (met écht klimstukken) door een bos vol Schijnbeuk….. Na de wandeling keerden we terug naar het dorp en stationneerden ons opnieuw op onze stek tegenover het infocenter.