Reisverhaal «Peninsula Valdez2-Vuurland1»

Argentinië - Australië 2018 | Argentinië | 0 Reacties 13 Januari 2018 - Laatste Aanpassing 13 Januari 2018

Maandag 8 januari

’t is weer eens wat anders : wakker worden met flamingo’s op de achtergrond. Zalige plek hier (enig nachtlawaai op deze ‘would be’ camping niet te na gesproken). Deze keer géén les, we hadden immers een druk programma vandaag. Eerste stop was het informatiecentrum van de Isla de las Pajaros. Vanaf dit punt had je een prachtig uitzicht op een eiland vol vogels. Het ‘hoedvormige’ eiland zou – volgens de legende – Antoine de Saint Exepury geïnspireerd hebben bij het schrijven van zijn ‘Kleine Prins’. Na het bezoek aan dit infocentrum keerden we terug naar het bezoekerscentrum, want….. we hadden hier afgesproken met Eva en Jan, vrienden van de scouts die nu ook toevallig in Argentinië waren. Vrienden van hen hadden hen uitgenodigd voor een trip naar Bariloche en van daaruit zijn zij doorgereisd naar Peninsula Valdes. Tijdens het wachten werkten we nog even onze blog bij (in de ‘kinderhoek’, waar we na een uur toch wel wat boze blikken kregen…). Enfin, leuk om hen hier tegen te komen. Even een gezellige babbel, want dan scheiden onze wegen alweer. Zij moesten nog beginnen aan hun trip op het schiereiland, wij hadden die al achter de rug. Na dit intermezzo gingen we weer op pad, nog even een halt in Puerto Madryn en dan weer rijden, rijden, rijden. Patta Patta vond het s avonds welletjes en wees ons de weg naar een ‘Argentijnse’ camping : géén grote luxe, maar wél een douche en wifi. De kindjes amuseerden zich op de speeltuin en konden s avonds ‘kettenetten’.

Dinsdag 9 januari

Heerlijk ! Nog een douche kunnen nemen ! Rustig ontbijten en dan weer les. Ja, ja, t ging vlot. Rond de middag zetten we terug aan richting Zuiden. Doel : Punta Tombo : een overweldigende pinguïnkolonie aan de kust. Ja, man, nog nooit zoveel pinguïns gezien van zooooo dicht bij. T was een beetje een ‘attractie’ met mooie paadjes en veel infobordjes, maar de pinguïns trokken zich duidelijk niets aan van de bezoekers en waggelden pardoes over de paadjes. Opgepast voor overstekende pinguïns ! Punta Tombo herbergt blijkbaar de grootste kolonie pinguïns op het zuidelijk halfrond (en dus eigenlijk ook van de wereld). Het mooie is ook dat deze dieren in perfecte symbiose leven met de andere wilde dieren in deze omgeving, zoals de Guanaco’s. Omdat het wat tegen de avond liep, was het eigenlijk ook helemaal niet zo druk als we dachten….. Na het uitwuiven van de pinguïns gingen we ‘back on the road’. We deden nog een hele trot (ca. 400 km) en kwamen pas s avonds laat aan bij ons slaapplekje in het ‘mondaine’ kuststadje Rada Tilley.

Woensdag 10 januari

Na ons gebruikelijk ochtendritueel zetten we opnieuw koers naar het zuiden. Alweer rijden, rijden, rijden door de eindeloze pampa’s. Asfalt, oranje lijnen, hekkens die de weg volgen en daarachter de oneindige leegte….. Af en toe een guanaco…. Af en toe een grote truck die het voorbijsteken waard is…. Heel af en toe een kleine ‘zonk’ in het landschap met een kleine, opgedroogde rivier…. En dan weer niets. We eindigden de dag in Puerto San Julian, waar we een geweldige ‘wild camping’ vonden aan een baai. Van zodra we geparkeerd raakten, sprongen Joppe en Leonie de auto uit om de ‘heuveltjes’ te beklimmen en de omgeving te verkennen. In het begin waren er nog wat lokale vissers, maar naarmate de avond vorderde stonden we heel alleen op deze plek. Hoewel, alleen ? We hoorden het ‘geschel’ en ‘gebalk’ van een heuse kolonie Magelhaenpinguïns op een zandbank, even verderop in de zee. ZAAAAAAAAAlig plekje !!!

Donderdag11 januari

S morgens bezochten we de lokale toeristische attractie van het stadje : een replica van de boot die Magelhaen deze contreien uitbracht in 1522. Leuk om zien. S middags reden we verder naar Parque Nacional Monte Leon. Dit park is echt adembenemend mooi (én gratis!!). Het eerste pad bracht ons naar een pinguïnkolonie. Verschil met deze van Punta Tombo is wél dat deze plek veel minder toeristisch is. Geweldig mooi om zien hoe de pinguïns de zee verlaten (het zijn tot slot uitstekende zwemmers : zeer snel, ze zwemmen in de winter wel tot 50 km uit de kust en duiken tot 80 m) en dan aan land ‘waggelen’ (zo handig in het water en zo onhandig op land…), op zoek naar hun kroost. In januari beschikken de jongen nog steeds over hun ‘donzen’ vacht, maar zijn ze wel al even groot als hun ouders. Eenmaal de zomer gedaan, vertrekken ze samen met hun ouders verder op pad naar warmere oorden (tot voor de kusten van Brazilië). Een tweede wandeling in het park bracht ons naar een punt met uitzicht op een grote kolonie (vrouwelijke) zeeleeuwen. Ze lagen hier allen heerlijk te baden in de zon (enkel maar vrouwtjes, de mannetjes waren blijkbaar aan het werk….). Op een laatste stop hadden we nog zicht op een eiland voor de kust vol met aalscholvers. De wind was intussen al wel flink komen opzetten. Vreemd : 30° en toch zulk een stevige wind. De app ‘i overlander’ bracht ons naar een mooie schuilplek aan een verlaten ‘homestead’, temidden de pampa’s. Ondanks de wind konden we nog genieten van een machtig mooie zonsondergang.

Vrijdag 12 januari

Na het gebruikelijk ochtendritueel zetten we verder koers naar het zuiden. Nog even inkopen doen in de Carrefour en dan naar de grens met Chili. Paperassen alom bij die overgang, maar het ging al bij al wel vlot. Even verderop wachtte de ‘straat van Magelhaen’. Deze zee-engte scheidt Vuurland (Tierra del Fuego) van het vasteland. De zee was onstuimig, maar de overzet duurde niet lang. En dan weer verder op Chileense bodem. De wegen zagen er op het eerste zicht beter uit dan de Argentijnse….tot er even verderop een eind kwam aan de verharding en de ripio begon (er is nog een klein stukje onverhard, binnen afzienbare tijd zal het wellicht helemaal verhard zijn). We eindigden de dag net voor de Argentijnse grens, op Chileense bodem. Patta Patta hield halt op de parking van een restaurant en wij konden daar genieten van een heerlijke maaltijd (in een grappig decor).

Zaterdag 13 januari

Ushuaïa lonkt ! Nog even doorbijten. Na opnieuw de nodige paperassen vervolgden we onze tocht op Argentijnse bodem. Nog een korte tussenstop in de Carrefour van Rio Grande en dan weer verder. We zagen het steppelandschap langzaamaan veranderen : meer groen, meer water en vooral…. Bomen ! Er kwam ook meer reliëf in het landschap en in de verte doemden de eerste bergen op ‘Cordillera’). Wauw ! Het is hier echt mooi !!! Via i overlander kwamen we terecht op een super leuke camping. De uitbater was duidelijk een doe-het-zelver en kunstenaar. Overal op het domein prijkten zelfgemaakte kunstwerkjes én speeltuigen. De camping lag bovendien aan een zeer mooi meer, mét uitzicht op de bergen. Een paradijsje dus.