Reisverhaal «El Chalten2 - Car Austral»

Argentinië - Australië 2018 | Argentinië | 0 Reacties 07 Februari 2018 - Laatste Aanpassing 07 Februari 2018

Maandag 29 januari

‘Hé, hé…. Eens géén les’, dachten de kinderen. En inderdaad. Na het ontbijt starten we onze grote wandeltocht. Ditmaal leidt de trail van 9 km via het uitzichtpunt op de Cerro Torre naar het gelijknamig gletsjermeer. Deze granieten reus steekt als een naald boven de besneeuwde bergen uit. Door zijn vorm is hij quasi onbeklimbaar. Eind jaren 1950 deden Cesare Maestri en Dave Egger een ‘veelbesproken’ poging de ‘oninneembare’ te beklimmen. Egger kwam evenwe om in een sneeuwstorm, Maestri overleefde het maar niemand geloofde dat hij de top had gehaald. En zo ontstond de legende. Het was alweer een prachtige tocht, maar de Cerro Torre zat voortdurend in een dik wolkenpak. Helaas! Het gletsjermeer zelf was ook al de moeite : grote blokken ijs spoelden aan aan de rand van het meer. Het was een lange tocht (18 km). De kindjes lieten hun fantasie de vrije loop en vertelden honderduit. ’s Avonds zijn we eens op restaurant geweest. Niet enkel omdat we daar zin in hadden, maar ook om de wifi van het restaurant te kunnen gebruiken voor de communicatie met het thuisfront. De freedomcamping waar we die avond voor de 3^e keer zouden logeren had véél te bieden (zoals een prachtig zicht op de bergen en een riviertje om aan te spelen) maar géén wifi. Oh ja, op restaurant hadden we nog een leuk gesprek met twee Roemeense klimmers. Zij hadden enkele dagen daarvoor de Cerro Torre beklommen. Niet langs de Maestri route (Via Ferrata die Maestri bij zijn tweede – ditmaal succesvolle poging in 1973 aanlegde (mét een boormachine en compressor in de hand), maar via de besneeuwde achterzijde.

Dinsdag 30 januari

Na Cerro Torre volgde de Fitz Roy. Een korte klim en een mooi pad door een bos leidden ons naar een eerste stop met zicht op de Fitz Roy. Ook deze granieten ‘reus’ steekt scherp uit boven de besneeuwde toppen. Anders dan de dag voordien hadden we nu wel een prachtig uitzicht op de top (+3300m). Het zonnetje zat mooi uit, maar er waaide wel een frisse bries. We hielden nog even halt aan het mooie ‘laguna Capri’ en zetten de afdaling in. Leuke vader-zoon en moeder-dochter momenten in het afdalen. Leonie vertelde mama een mooi verhaal. Joppe en papa lieten absurde humor en woordmopjes de vrije loop. ’s Avonds zakten we opnieuw af naar onze vaste stek aan de rivier.

Woensdag 31 januari

Die ochtend stonden we op met een prachtig uitzicht: er waren bijna geen wolken. Eerst liet de Fitz Roy zich in al zijn glorie zien, nadien zou zelfs de Cerro Torre verschijnen. Om nog beter van het uitzicht te genieten, deden we nog een kleine wandeling naar het uitzichtpunt van de Condor, vlak boven het infocenter van het nationaal park. Leonie spartelde wat tegen, maar raakte toch overtuigd toen ze samen met Joppe ‘winkeltje’ konden spelen op een rots. Na de wandeling deden we nog wat inkopen in het dorpje en zetten we vervolgens koers terug naar het binnenland. Er volgden ettelijke kilometers niemandsland. Pampas, pampas, pampas. Toen de asfalt onder onze banden veranderde in een ripio (gravel) zakte onze moraal even. We stopten in een onooglijk dorpje, ergens in de pampa’s. Snel eten maken en bed in.

Donderdag 1 februari

Na de ochtendsessie volgde een calvarietocht door het kleine dorpje, op zoek naar een herlaadpunt voor onze telefoonkaart, een nieuw lampje voor onze auto, een nieuwe gasfles en een plek om de bandenspanning te controleren. En zoals dat gaat in Argentinië, verwijzen ze je van hier naar daar en dan weer verder naar daar. Uiteindelijk was ook de siësta ingetreden en bleef onze zoektocht vruchteloos. We slaagden er enkel in om onze telefoonkaart te herladen (na enkele pogingen en met ons beste Spaans). De vriendelijkheid was in dit pampadorp ver te zoeken. Dan maar verder. Perito Moreno was een stuk beter. Na een lange zoektocht én met de erg gewaardeerde hulp van een lokale leraar, vonden we een gasfles (in een ‘ferreteria’ die verstopt zat achter een supermercado, je moet het maar weten…). We konden weer verder. We reden ’s avonds nog naar het grensdorp ‘Los Antiguos’ en stationeerden ons op een leuk plekje aan het Lago Argentino.

Vrijdag 2 februari

Na de gebruikelijke ochtendsessie reden we door naar de grens met Chili. Ditmaal waren ze écht wel streng. Punctuele ambtenaren controleerden onze wagen zeer grondig en vonden enkele voedingswaren (zoals kaas, ham en diepgevroren varkenslapjes) die volgens hen het land niet in mochten. Ze hadden blijkbaar in hun opleiding te horen gekregen dat ook diepgevroren en bewerkte voedingswaren allerlei ‘vieze en besmettelijke’ dingen konden bevatten met gevaren voor de Volksgezondheid van Chili. Enfin, we waren ze kwijt, maar goed. We deden opnieuw inkopen in het eerste dorpje over de grens, Chili Chico, nu met ‘veilige’ voedingswaren (al leken we dit te betwijfelen als we ons dagelijks kommetje fruit moesten selecteren uit een bak rottend fruit…). We vonden ook een lampje voor de auto (euforie tot en met!) en een hulpvaardige tankbediende die wel wat afwist van de bandenspanning. Nu waren we er helemaal klaar voor. Na het dorpje startte een ripio die pas enkele honderden kilometers verder opnieuw asfalt zou worden. Het landschap veranderde snel: de pampa’s maakten plaats voor een wondermooi berglandschap. De weg loopt langs het azuurblauwe meer en biedt prachtige zichten op de besneeuwde toppen van de Cordillera. We stopten onze tocht op ongeveer 80km van Chile Chico en vonden er een leuk beschut plekje. De kinderen stormden de auto uit om een stenen dorp en brug te maken.

Zaterdag 3 februari

Heerlijk lesgeven op zo’n mooie locatie! Na het lesgeven vervolgden we onze tocht richting Puerto Tranquilo. We hielden onderweg eerst halt aan een mooie brug en vonden een dan een zaaaalig picknickplekje aan het meer. We hadden er gezelschap van een Chileens gezin dat op weg was naar een Rumbafestival in Chile Chico en die muziek ook door hun autoboxen lieten galmen. Zouden we het doen of niet? Het water was koud, het was immers gletsjerwater, maar het zou te doen moeten zijn. Ok, we wagen het er op! Jump! Zaaaaalig! Zwemmen in een meer met zicht op de overhangende gletsjers en besneeuwde toppen! In Puerto Tranquilo boekten we een tocht op een gletsjer voor morgen. Uiteindelijk vonden we een leuk plekje langs een riviertje voor de nacht. Tijd voor een ‘wildernesswash’….

Zondag 4 februari

Met een beetje spanning stonden we te wachten op het busje die ons 90 km verder zou brengen naar de voet van de gletsjer. De gletsjer behoort tot het nationaal park Laguna San Rafael, en een tocht op de gletsjer schijnt een ongelooflijke ervaring te zijn.. We hadden geluk met het weer, het ging een mooie dag worden. En dat werd het ook! We hadden een Engels sprekende gids voor ons gezin alleen, die heel veel afwist van planten, dieren, gesteenten, enz. in het gebied. Eerst moesten we vijf kilometer wandelen over een rotsachtig pad, om vervolgens stijgijzers aan te doen aan onze voeten, en de gletsjer te betreden. Dit was echt machtig!! Een ervaring om nooit meer te vergeten. We konden ook drie ijsgrotten binnen gaan, wat een ongelooflijke ervaring was, dat helderblauwe gletsjerijs binnenstappen…. Waw! De gids zei dat we geluk hadden, want de gletsjer verandert iedere dag en je kunt nooit voorspellen vooraf of er mooie ijsgrotten zouden zijn die dag, zeker in de zomer zou dit moeilijker zijn. Na een zalige dag gingen we terug naar ons leuk plekje aan de rivier voor een verfrissende duik in het water.

Maandag 5 februari

Vandaag een tochtje geboekt naar de marmergrotten, waar het dorpje Puerto Tranquilo zijn bekendheid aan dankt. Eerst leek het niet te lukken om de overtocht met het bootje te doen (wegens te winderig weer), maar dan ging de wind liggen en konden we gaan kijken naar de grotten. De grotten liggen ook aan het hetzelfde gletsjermeer Lago General Carrera waar we al ettelijke dagen rond zwerven (in Argentinië Lago Argentino genaamd). Ze hebben prachtige kleuren en vormen aangenomen door het contact met het water. Na het boottochtje reden we verder de Carreterra Austral op in noordelijke richting. We eindigden op een camping, waar we warempel terecht kwamen naast een ander Vlaams gezin met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd als ons kinderen. De kinderen waren super blij en hebben zich samen rot geamuseerd die avond.