Reisverhaal «Carr. Austral2 tot Bariloche»

Argentinië - Australië 2018 | Argentinië | 0 Reacties 16 Februari 2018 - Laatste Aanpassing 16 Februari 2018

Dinsdag 6 februari

Omdat de kinderen tot laat in de avond hadden gespeeld met de andere Vlaamse kinderen, besloten we dat ze die dag géén les moesten volgen. We lieten de camper nog even op de camping staan en deden een korte wandeling naar een uitzichtpunt, net boven de camping.De hond (Chiwi) volgde ons. Leonie vond dat uiteraard zeer leuk, Joppe minder. Het padje was door de eigenaar zelf uitgedacht en onderhouden. Het ging vrij steil omhoog naar een rots van waarop je een prachtig zicht had op de Cerro Castillo. Na de wandeling verlieten we de camping en vervolgden we onze weg op de Carretera Austral. In het dorpje ‘Villa Castillo’ aten we een hamburger in een oude, omgebouwde bus. Leuk en vooral lekker!!!! Na het dorpje maakte de ripio plaats voor asfalt en werd ook het verkeer weer drukker. De Carretera Austral is toch wél mooier zonder asfalt, de ripio is misschien wel lastig rijden maar maakt dat de weg ‘opgaat’ in het landschap en zorgt voor een extra beleving (‘bumpy’). Na een boodschappensessie in de ‘grootstad’ Coyhaique en nog een korte ‘ripio’ (deze ripio was voor de fans, want achteraf bleek er een ‘asfalt’alternatief van dit stukje te bestaan, maar goed) hielden we halt aan een riviertje ter hoogte van Villa Ortega. De kinderen stormden de auto uit om in het riviertje te spelen…. Alweer een zalig plekje langs de Carretera.

Woensdag 7 februari

Die ochtend zag het weer er nog OK uit, maar dat zou in de loop van de dag wel veranderen. Regen, regen, regen. Dan maar rijden, rijden, rijden. Jammer van het uitzicht, maar niets aan te doen. Het moet er geweldig mooi zijn geweest, maar we zagen nauwelijks iets van het landschap. We lunchten aan een plekje aan de zee (jawel, de zee komt tot daar !) waar volgens I overlander dolfijnen te zien zouden zijn, maar we zagen er helaas geen. De ripio weg is in dit deel volop in reconversie. Op een bepaald moment moesten we zelfs even een overzet op omdat we niet door konden door de werken. Even spannend : achterwaarts een afrit nemen en parkeren op de boot. Na een helse rit kwamen we aan in Puyuhuapi waar we – wonder boven wonder – fantastisch goed internet (wifi) vonden aan het lokale infokantoor. Tijd voor de nodige communicatie met het thuisfront. Daarna reden we nog door naar een camping, even buiten het dorp. Bij regenweer is het toch wel aangenaam om op een camping te zitten. De kinderen konden onder de shelter even naar een filmpje kijken. Patta Patta genoot van de 220V-shock (was toch wel nodig om onze frigo onder controle te houden).

Donderdag 8 februari

Opnieuw regen, regen, regen. Dan maar weer rijden, rijden, rijden. Jammer, maar het zij zo. Gelukkig kon er in onze richting nog gepasseerd worden aan het dorpje ‘Santa Lucia’. Een aantal weken geleden was hier immers een grote moddermassa de berg afgegleden, met ongelooflijk veel schade en ook verschillende dodelijke slachtoffers tot gevolg. De helft van het dorp was gewoon van de kaart geveegd. De huizen zijn immers niet zo stevig gebouwd als in België, het zijn meestal maar gewoon houten huisjes, zonder fundering. Schrikwekkend om te zien wat de natuur hier kan aanrichten….. We verlieten de Carretera Austral en namen een zijweg, terug richting Argentinië. Na de grensovergang maakte de ripio al gauw plaats voor asfalt. ’s Avonds reden we het nationaal park ‘Los Alerces’ binnen en installeerden ons op een zalig mooi plekje aan het meer.

Vrijdag 9 februari

De mensen uit het infocenter in Futulaufquen gaven ons een aantal tips voor wandelingen in het nationaal park. We kozen twee wandelingen uit, één kleinere aan het meer en één grotere om de befaamde ‘Alerces’ te zien (zeer grote Cipressen die honderden jaren oud kunnen worden). De kleinere wandeling startte met een hangbrug over de Rio Arrayanes, een kolkende rivier met blauw-groen water. Nadien volgde nog een bospad, een uitzicht op een hangende gletsjer én een machtig mooi uitzicht op het nabijgelegen meer. De tweede wandeling zou er uiteindelijk nooit komen. Toen we de wandeling wilden starten, bleek dat we niet meer in onze camper konden. Het slot zat volledig vast (wellicht owv het vele stof…). Probleem dus, want zo konden we niet meer aan onze spullen. In plaats van te wandelen, besloten we naar de dichtstbijzijnde ‘stad’ (Cochilla) te rijden, op zoek naar een wifi – spot om de eigenaar van de camper te verwittigen én naar een garage om het slot te vermaken. Op het dorpsplein was er wonderwel een publieke wifi aanwezig (slechte kwaliteit, maar genoeg om berichten te versturen). Even verderop vonden we dan een ‘gomeria’ (eigenlijk een bandencentrale, maar de eigenaar was zo vriendelijk om ons probleem ‘kordaat’ aan te pakken). Eerst met de luchtdruk in het slot (om het stof weg te spuiten). Toen dat niet bleek te werken, haalde hij de grote middelen boven. We hieven de deur volledig uit zijn scharnieren en forceerden zo de opening. Toevallig bleek er in de stad ook een ‘ferretaria’ te zijn, waar we dus een nieuw slot konden kopen. De lieve man installeerde het nieuwe slot, en wij weer verder. Super ! Voor de grap zeiden we nog dat Argentinië van België mocht winnen op het komende WK (wat we uiteraard niet meenden)… Onze Rode Duivels zijn trouwens wel bekend bij de Argentijnen. Zij hebben alleen maar Messi, en wij……. ’s Avonds reden we nog door naar Lago Puelo waar we ons installeerden op een superplekje langs de rivier (Rio Azul). Einde van een bewogen dag….weer wat meegemaakt, maar vooral veel geluk gehad én superlieve mensen gevonden.

Zaterdag 10 februari

Na de gebruikelijke ochtendsessie reden we naar het infocenter aan het Lago Puelo. We moesten opnieuw toegang betalen tot het NP, ware het niet dat een mercantiele geest als Caroline opmerkte dat het toegangsticket dat we enkele dagen tevoren in hetzelfde nationaal park kochten, op vandaag nog steeds geldig was. En ja hoor, het werkte, we kregen ons geld terug. Maar goed ook, want in het infocenter hadden ze niet bijster veel te vertellen en de wandeling die we wilden doen was ‘gesloten’. De veelvuldige regenval van de voorbije dagen had het pad immers ‘blank’ gezet, waardoor men iets te diep door het water moest waden. We hadden een beetje twijfels over deze uitleg, maar goed, dan maar een andere optie. We keerden terug naar het overnachtingsplekje en startten de wandeling van daar af. Het pad slingerde zich door de bossen én de huisweiden van de ‘Mapuche’-indianen. Anders dan al onze andere wandelingen, kregen we nu eens het échte buitenleven te zien, met kleine, houten huisjes, leuke tuintjes en sappige weiden. Uiteindelijk moest het pad leiden naar het meer (Lago Puelo), maar dat vonden we maar na een kleine ommetoer. Enfin, alweer een prachtige (én lange – 17 km) wandeling. Het was avond toen we onze camper terugvonden aan het overnachtingsplekje aan de rivier.

Zondag 11 februari

Zondag…. Marktdag !!!! Na het ontbijt reden we meteen door naar de ‘feria’ in het centrum van El Bolson. Deze stad heeft zowat het allure van een ‘hippie – stadje’, en dat zie je ook op de markt. Géén fruit, groenten of beenhouwerij hier, maar hippe eetkraampjes met superlekkere empanadas en papas fritas en leuke verkoopstandjes met allerlei zelfgemaakte dingen. Het leek soms wel op de kraampjes aan een festival… We aten empenadas en papas fritas en genoten van de leuke sfeer. Na de middag reden we naar een meer, even verderop, en namen nog een frisse duik in het heldere water. ’s Avonds keerden we terug naar ons plekje aan de rivier.

Maandag 12 februari

Tijd voor nog eens een grote wandeling. Na onze voorgaande ervaringen leek een wandeltocht van 14 km met een hoogteverschil van ca. 1000 m niet meer onbereikbaar. We konden maar proberen, we zouden wel zien hoever we geraakten. Doel : de Cerro Piltriquitron op maar liefst 2200 m boven de zeespiegel. Een ripioweg bracht ons gelukkig al direct op ca. 1200 m hoogte. De weg was ongelooflijk ‘bumpy’,maar Patta Patta kon wel tegen een stootje. Eerste stop op de wandeling was een ‘houten beeldentuin’. Na een bosbrand gingen lokale artiesten aan de slag met de resten van de bomen en maakten er ongelooflijk mooie sculpturen van. Een stoffig pad ging nadien steil omhoog naar een berghut op 1500m hoogte. Een kleine pauze aan de berghut deed deugd. Kort daarna waren we al boven de boomgrens. Het pad ging dan verder over een vlak plateau tot aan de voet van de top, waar we al klauterend op geraakten. Man, man, wat een uitzicht !!!!! 360° zicht over alle omgevende bergen van de Cordillera, inclusief de grote en met sneeuw bekapte ‘Tronador’ (3478 m). Schitterend. Ook tijdens de terugtocht ging het de kinderen voor de wind, Leonie liep zelfs op het einde van de berg af. De ‘bumpy’road bracht ons terug naar de hoofdroute (ruta 40). We volgden deze legendarische weg nog tot het goed donker werd en stationeerden ons op de parking van een lokale eettent. Eten maken zat er niet meer in, dan maar een ‘milanese’ broodje en een papas fritas.

Dinsdag 13 februari

Na het gebruikelijk ochtendritueel vervolgden we onze weg naar het noorden. We lieten Bariloche links liggen en begonnen aan de tocht langs de ‘zeven meren’. Alweer prachtige vergezichten : blauw helder water met een machtige bergketen op de achtergrond. Net als de voorbije dagen was het ook vandaag weer lekker warm : 30° ! Afkoelen deden we in één van de zeven meren, aan de grens met Chili. We passeerden het mondaine ‘Villa Angustura’, deden onze inkopen in dat andere mondaine oord ‘San Martin de los Andes’ en eindigden onze tocht met een stukje ripio die leidde naar een prachtig meer (lago lolog). Ook dit meer moest eraan geloven. Eenmaal we ons hadden gestationeerd aan de oever van het meer, stormden we met z’n allen het meer in. Zaaaaalig.

Woensdag 14 februari

Opstaan en frissen duik nemen in een bergmeer…… man, man, het kan slechter ! Na het lesgeven vatten we de terugtocht aan. We zouden ditmaal Villa Angustura links laten liggen en kiezen voor de ripio weg, dwars door het hart van het parque nacional Nahuel Huapi. Het was alweer een prachtige weg, eerst door een dicht bebost gebied en later met prachtige vergezichten op het meer van Traful. We vonden uiteindelijk een prachtig plekje langs dit meer. Onze laatste avond. De kinderen mochten hun favoriete kampeergerecht kiezen (spaghetti). We aten onze heerlijke maaltijd op een boomstam aan de oever van het meer. Het was zoals we gedroomd hadden : een heerlijk afscheid van een fantastisch deel van de reis! Het was niet altijd eenvoudig reizen in Patagonië : de lange rijen aan de kassa’s, de inefficiëntie aan de tankstations, de karige supermarkten, de krappe ruimte in onze Patta Patta, de stoffige wegen…. Het landschap is evenwel zo overweldigend mooi én divers dat al deze dagelijkse beslommeringen in het niets verdwenen…. Man, man, we hebben écht wél super genoten van Patagonië.

Donderdag 15 februari

Met pijn in het hart namen we die dag afscheid van onze Patta Patta. Niet zonder eerst nog eens lekker te genieten van een frisse ochtendduik !!! We vervolgden de ripio weg door het park. Het werd een heus ‘canyon’ landschap. Deze gebieden hadden, net als de pampa’s te lijden van de droogte. Het verschil was evenwel dat de wind en het water prachtige vormen hebben gesleten uit de rotsen. Het leek wel de Grand Canyon. Na de middag was het dan tijd voor de definitieve ‘drop off’. Plaats van afspraak was een poepsjiek hotel nabij Bariloche. Echt grappig om hier met een stoffige (en stinkende) camper en al even ‘sjoffele’ kleren toe te komen. Maar goed, de overdracht verliep vlekkeloos. ’Vuistje’ omdat we géén platte band hebben gekregen en niets ernstigs zijn tegengekomen met de wagen….. Het leuke aan de zaak was dat onze nieuwe wagen alweer te wachten stond in hetzelfde hotel. We deden nog de nodige inkopen in het dorpje en reden dan naar onze ‘cabana’, waar we de volgende dagen zouden ‘uitrusten’. De cabana was supergezellig. Het interieur was volledig in hout. Het voorste deel had de vorm van een piramide. De top was volledig beglaasd. Je kon dan op de mezzanine door het glas aan de top genieten van de sterrenhemel. We genoten van het comfort : nog eens een échte keuken, een heerlijke douche én een bed dat breed genoeg was. Zaaaaalig genieten.

Vrijdag 16 februari

Rustdag. Alweer prachtig weer : 25° en zonnetje. Na het lesgeven nog even naar de winkel en de ‘lavanderia’ (wasserij) en dan weer genieten van het huisje…..