Reisverhaal «Bariloche2-Puerto Montt»

Argentinië - Australië 2018 | Argentinië | 0 Reacties 26 Februari 2018 - Laatste Aanpassing 26 Februari 2018

Zaterdag 17 februari

Na de rustdag van gisteren was het toch weer (even) tijd voor actie. Na het lesgeven gingen we terug op pad. Ditmaal niet meer met Patta Patta maar met de ‘verse’ huurauto. We passeerden opnieuw het prachtig gelegen hotel Llao Llao en reden dan door naar het Parque Municipal Llao llao. Wat begon als een kleine wandeling eindigde in een mooie ‘hike’ van ongeveer 10 km. We combineerden immers verschillende, kleinere wandelingen tot één grote lus. Het Bosque de Arrayanes was prachtig om zien. Prachtige bomen met verdraaide stammen en een mooie, gladde bast. Met Lago Escondido was er weer een mooi, natuurlijk meer. Aan het Mirador del Tacul hadden we een mooi uitzicht op het meer waaraan het grote nationaalpark zijn (moeilijk uit te spreken) naam dankt (Nahuel Huapi). Verderop hielden we even halt aan een klein strandje om een duik in het (ditmaal wat warmere) water te nemen. Zaaaaalig ! De klim naar de cerro Llao Llao lieten we links liggen, waardoor we vrij snel al weer terug aan onze auto waren. De auto bracht ons vervolgens nog via het zgn. Circuito Chiconaar Colonia Suiza, een mega toeristisch en ‘Duits’ of ‘Zwitsers’ aandoend dorpje aan de voet van de bergen. We deden even een joyride door het dorp, maar de drukte stond ons niet echt aan. Dan maar terug naar ons huisje waar we in alle rust nog van de avond genoten (onder een prachtige sterrenhemel…).

Zondag 18 februari

Die dag stond de Cerro Catedral op het programma, één van de hoogste toppen in de omgeving van Bariloche. De Cerro is vooral bekend voor de wintersport, maar ook in de zomer houden ze een aantal stoeltjesliften open om toeristen tot bij de top te brengen. Het is een beetje duur, maar we konden het toch niet laten om ons naar de top te laten vervoeren. Eerst in een gesloten cabine, nadien in een echte stoeltjeslift. Vanaf het hoogste station was het nog een kleine kilometer bergop tot de top (ca. 2000 m hoogte). Het uitzicht was fenomenaal : 360° zicht, enerzijds op Bariloche en het meer, anderzijds op het ruwe landschap van de Cordillera met de vele granieten pieken (waaronder dus de ‘Cerro Catedral’, zo genoemd omdat de pieken de vormen van een kathedraal aannemen) én de besneeuwde toppen. Vanaf het 1^e station wandelden we door de bossen naar beneden. Voordeel van een huisje is dat je je eens kan laten gaan in het klaarmaken van lekker eten (in de oven), zalig.

Maandag 19 februari

Opnieuw rustdag, tijd voor de les en genieten van het huisje. Ik bracht de auto terug naar hotel Llao Llao en maakte van de nood een deugd door al lopend terug te keren. De straten waardoor ik liep hadden hier allemaal de naam van een componist, het ging van Beethoven over Chopin tot Brahms. Grappig. Wél vermoeiend, onder een mooie zon én toch wel bergop. Het was maar ca. 6km, maar ik voelde het wél…..’s Avonds hielden we nog een kleine danspartij in het huisje om ons afscheid te vieren.

Dinsdag 20 februari

De taxi bracht ons naar het busstation, waar het even wachten was op de bus naar Puerto Montt. Na de gebruikelijke beslommeringen reden we opnieuw Chili binnen. Het landschap aan de andere kant van de Cordillera is duidelijk anders : groener, vlakker en zowaar koeien. De perfect kegelvormige vulkanen met hun besneeuwde toppen (o.m. OsornoVulcano) sierden de achtergrond. Met een uurtje vertraging kwamen we aan in de havenstad Puerto Montt. De stad maakte op het eerste zicht een wat troosteloze indruk….. Het hotelletje dat we hadden geboekt bevond zich boven een berg, met uitzicht op de stad én de omringende bergen.

Woensdag 21 februari

Wat eerst een ‘overgangsdag’ leek te worden, werd uiteindelijk toch een heel fijne dag. ’s Morgens werden we wakker van het gekletter van de regen op het dak en de ramen. Man, man, dat kan hier regenen ! Het deed ons denken aan onze eerdere passage op de Carretera Austral. Je moet weten dat deze mythische weg start in deze havenstad. Wij hebben er uiteindelijk slechts een deel van gedaan, van de plek waar we de Carretera moesten verlaten (dorpje van de modderstroom) tot aan ‘kilometro zero’ is het nog ongeveer 400 km. Moet wel mooi zijn, dat stukje…. Enfin, we gaven na het ontbijt nog een uitgebreide lessessie en wachtten nadien gewoon af tot het stilaan opklaarde. Kort na de middag trokken we dan de stad in. We passeerden eerst een aantal mooi geschilderde, houten huisjes en kwamen finaal uit bij de ‘feria’ van de stad : een zeer grote marktplaats met niet enkel souveniertjes maar ook een echte versmarkt met ‘levende verse’ vis, kaas, vlees, fruit en groenten. Geweldig om hier rond te lopen en vanalles en nog wat te kunnen proeven (vooral de vis smaakte ons heel erg). De zon kwam er zowaar door ! Zalig genieten. T is het eens wat anders, zo wat cultuur en ‘couleur locale’. Vlak bij de plek waar men de etensresten verzamelde, zat er bovendien nog een groep zeeleeuwen. Die kwamen natuurlijk op de visresten af die enkele mensen in het water gooiden. Het was triestig om zien dat deze wilde dieren hun natuurlijke habitat verlieten om hier door de mens te worden gevoerd. Anderzijds was het wél een mooi spektakel en een unieke gelegenheid om deze dieren nog eens van dichtbij te zien. Even verderop meerde een toeristenboot aan die vaart van één uur rond het eiland ‘Isla Tengo’ aanbood voor relatief weinig geld (omgerekend ongeveer 10€ voor ons vieren). Dat konden we niet voorbij laten gaan. Geweldig om weer op een boot te zitten, en wat een uitzicht ! Een prachtig groen eiland, de havenactiviteiten, een hip en super de luxe plezierboot uit de Marshalleilanden. Na de boottocht keerden we terug naar het centrum en gingen we op zoek naar een restaurantje. We vonden uiteindelijk in de ‘Calle Gastronomico’ een Italiaan met lasagne op de menu. Joppe was in de zevende hemel !

Donderdag 22 februari

’s Morgens werden we opgepikt door een taxichauffeur die ons naar de luchthaven bracht. We raakten aan de praat. Toevallig bleek de man een ex Godsdienstleerkracht te zijn ! Hij had geschiedenis gestudeerd en nadien les gegeven in ‘religion catalica’ in een school in Santiago. Een aantal jaren geleden was hij evenwel teruggekeerd naar zijn geboortestreek om het jachtige stadsleven te ontvluchten. Enfin, de vlucht verliep vlekkeloos. Het hotel in Santiago was maar een overgangsplaats, niet veel soeps dus (en helaas niet het nochtans op het internet aangekondigde zwembad….).

Vrijdag 23 februari

Die dag was het dan zover. De grote vlucht over de Grote Oceaan, Darwin achterna richting Westen !!!!